9ο Beyond Borders: Γνωρίστε τις ταινίες που θα διαγωνιστούν στο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Καστελλορίζου
Το Beyond Borders Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Καστελλορίζου θα πραγματοποιηθεί για 9η χρονιά στο πανέμορφο, ακριτικό Καστελλόριζο, από τις 25 Αυγούστου μέχρι και την 1η Σεπτεμβρίου 2024.
Στο πρόγραμμά του θα φιλοξενήσει τρεις διαφορετικές σκηνές προβολών: Το Κυρίως Διαγωνιστικό Τμήμα, το οποίο περιλαμβάνει 18 ταινίες τεκμηρίωσης μεσαίου και μεγάλου μήκους και το μicro Διαγωνιστικό Τμήμα, το οποίο περιλαμβάνει 24 ταινίες τεκμηρίωσης μικρού μήκους, ενώ ως τρίτη σκηνή προβολών – εκτός διαγωνιστικού προγράμματος – θα υπάρχει η σκηνή του Πανοράματος, στην οποία θα φιλοξενούνται καθημερινά διαφορετικά κινηματογραφικά αφιερώματα.
Το Beyond Borders εστιάζει σε ταινίες τεκμηρίωσης που ασχολούνται με ιστορικά γεγονότα και προσωπικότητες και κοινωνικοπολιτικά ζητήματα. Αυτή τη χρονιά οι επισκέπτες του φεστιβάλ θα έχουν την ευκαιρία να δουν τολμηρά, συναρπαστικά ντοκιμαντέρ για ζητήματα όπως οι παράπλευρες απώλειες των πολέμων και των διχασμών, η παράνομη εργασία, η μετανάστευση και η προσφυγιά, οι εξαρτήσεις, η περιβαλλοντική κρίση, η αποικιοκρατία, η εξουσία, η έμφυλη και η εθνική ταυτότητα, η ανθρώπινη εκμετάλλευση, η αναπηρία, οι οικογενειακές σχέσεις. Πολλά από τα ντοκιμαντέρ έχουν ταξιδέψει στα μεγαλύτερα κινηματογραφικά φεστιβάλ του κόσμου, όπως Κάννες, Βερολίνο, Βενετία, Λοκάρνο, Κάρλοβι Βάρι, Άμστερνταμ, Κοπεγχάγη, κ.ά. Στο πρόγραμμα προβολών του, το φεστιβάλ συμπεριέλαβε 37 παγκόσμιες, διεθνείς και ελληνικές πρεμιέρες.
Κυρίως Διαγωνιστικό τμήμα
2G του Karim Sayad, Ελβετία, 2024, 77′ Ελληνική Πρεμιέρα
Agadez, 2021. Μετά την απαγόρευση της παράνομης μεταφοράς μεταναστών από την κυβέρνηση του Νίγηρα, τέσσερις πρώην διακινητές προσπαθούν να βγάλουν τα προς το ζην. Αντιμέτωποι με την έλλειψη προοπτικών, ο Ibrahim, o Abdelsalam, o Daouda και o El Bak ξεκινούν ένα ταξίδι στη Σαχάρα για να συναντήσουν δεκάδες χρυσοθήρες που χάνονται στη μέση της ερήμου. Ανάμεσα στην ελπίδα και την απογοήτευση, αυτοί οι άνδρες αγωνίζονται να επιβιώσουν σε ένα όλο και πιο εχθρικό και ασταθές περιβάλλον.
Ο Karim Sayad γεννήθηκε το 1984 στη Λωζάνη της Ελβετίας και έχει διπλή ελβετική και αλγερινή υπηκοότητα. Αφού πήρε μεταπτυχιακό στις διεθνείς σχέσεις στο IHEID της Γενεύης, σκηνοθέτησε το πρώτο του ντοκιμαντέρ μικρού μήκους, Babor Casanova (2015). Βραβεύτηκε, μεταξύ άλλων, στο Doclisboa, στο Festival dei Popoli και στο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους του Clermont-Ferrand. Η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία Of sheep and men (2017) έκανε πρεμιέρα στο TIFF DOCS και κέρδισε το Prix de Soleure 2018. Tο My english cousin (2019) έκανε επίσης πρεμιέρα στο TIFF DOCS.
Anna and the Egyptian Doctor της Taliya Finkel, Ισραήλ, 2022, 76′ Ελληνική Πρεμιέρα
Η ιστορία του Dr Helmy, ενός Άραβα γιατρού που παριστάνει τον υποστηρικτή των Ναζί για να σώσει μια Εβραία μεταμφιεσμένη σε μουσουλμάνα στο ναζιστικό Βερολίνο.
Η Taliya Finkel είναι βραβευμένη ανεξάρτητη κινηματογραφίστρια και διεπιστημονική καλλιτέχνης. Οι ταινίες της έχουν κερδίσει διεθνή βραβεία και έχουν προβληθεί σε δεκάδες φεστιβάλ στο Ισραήλ και στο εξωτερικό. Έχουν επίσης μεταδοθεί από πολλά διαφορετικά τηλεοπτικά κανάλια. Πιο συγκεκριμένα, οι ταινίες της έχουν ενταχθεί στα προγράμματα σπουδών πολλών λυκείων και πανεπιστημίων στο Ισραήλ και τη Γερμανία. Η Finkel πιστεύει ότι η τέχνη είναι ένα ισχυρό εργαλείο για κοινωνική αλλαγή και στο έργο της προσπαθεί να φέρει στο φως σημαντικά ζητήματα που αγγίζουν την ιστορία, την ποικιλομορφία και τη βιωσιμότητα.
Bangarang του Giulio Mastromauro, Ιταλία, 2023, 73′ Ελληνική Πρεμιέρα
Τα παιδιά μπορεί να είναι φωνακλάδικα, ανέμελα, παιχνιδιάρικα, αφηρημένα, βίαια. Αυτό συμβαίνει και στον Τάραντα, μια βιομηχανική πόλη στη νότια Ιταλία, η οποία από τη δεκαετία του 1960 φιλοξενεί τη μεγαλύτερη χαλυβουργία της Ευρώπης. Παρατηρώντας τις κινήσεις τους και ακούγοντας τα συναισθήματά τους, εισερχόμαστε στον κόσμο της παιδικής ηλικίας, χάνοντας ταυτόχρονα τον εαυτό μας στο παρόν αυτής της περιοχής, τόπο μιας από τις σοβαρότερες υγειονομικές και περιβαλλοντικές καταστροφές στην ιταλική και ευρωπαϊκή ιστορία. Το Bangarang είναι μια τζαμαϊκανή λέξη που σημαίνει αναταραχή, αταξία, χάος.
Ο Giulio Mastromauro είναι Ιταλός σκηνοθέτης και σεναριογράφος. Σε πολύ νεαρή ηλικία απέκτησε πτυχίο νομικής, παρά το έντονο πάθος του για τον κινηματογράφο. Μαζί με τη Virginia Gherardini ίδρυσε την Zen Movie, μια εταιρεία παραγωγής και διανομής. Έχει γράψει και σκηνοθετήσει αρκετές ταινίες μικρού μήκους, μεταξύ των οποίων το “Inverno (Ο χειμώνας του Τίμο)” (2020), που κέρδισε το βραβείο David di Donatello και ήταν υποψήφια για το βραβείο Nastri d’Argento. Η ταινία μικρού μήκους, που επιλέχθηκε σε περισσότερα από 200 διεθνή φεστιβάλ, ήταν επιλέξιμη για το Όσκαρ και μπήκε στη μακρά λίστα στην κατηγορία ταινιών μικρού μήκους ζωντανής δράσης. Το 2021, του απονεμήθηκε το Μετάλλιο Τιμής της Ακαδημίας Σεζάρ (Γαλλία), ένα βραβείο που απονέμεται κάθε χρόνο από τη Monnaie de Paris στους καλύτερους ανερχόμενους σκηνοθέτες του κόσμου. Επί του παρόντος εργάζεται στην πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία “Paradiso“, μια διεθνή συμπαραγωγή μεταξύ Ιταλίας και Σλοβενίας, σε παραγωγή των εταιρειών Dispàrte, Indaco Film και Vertigo.
Grandmother’s footsteps της Lola Peploe, Γαλλία, 2023, 64′ Ελληνική Πρεμιέρα
Περιμένοντας το πρώτο της παιδί και αναρωτώμενη πώς να συνδυάσει τη μητρότητα με το να είναι καλλιτέχνης, η Lola Peploe αρχίζει ένα διάλογο με τη γιαγιά της Cloclo, ζωγράφο τοπίου, αισθητική νομάδα και ελεύθερο πνεύμα. Η Lola αποφασίζει να ακολουθήσει τα βήματά της και να επιστρέψει στην Ελλάδα, στα κυκλαδίτικα νησιά, όπου η Cloclo πέρασε τα τελευταία είκοσι χρόνια της ζωής της ζωγραφίζοντας. Αρχίζει να μιλάει με την Cloclo στο μυαλό της, ανασυνθέτοντας τη ζωή της Cloclo, καθώς περιπλανιέται στους δρόμους της Αμοργού αναζητώντας το παλιό της εργαστήριο ζωγραφικής.
Μια πλοήγηση ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, που εναλλάσσεται ανάμεσα σε απροσδόκητες συναντήσεις, σε βίντεο Super 8 που έχει γυρίσει ο πατέρας της και σε ηχογραφήσεις φωνής της Cloclo που αφηγείται τη δική της ιστορία ζωής. Στην ταινία ακούγεται η φωνή της Σαρλότ Ράμπλινγκ και πραγματοποιείται η τελευταία κινηματογραφική εμφάνιση του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι.
I shall not hate της Tal Barda, Καναδάς, 2024, 90′ Ελληνική Πρεμιέρα
Από τον προσφυγικό καταυλισμό Jabaliya της Γάζας μέχρι το Πανεπιστήμιο του Τορόντο και το Ανώτατο Δικαστήριο του Ισραήλ, το “‘I shall not hate” ακολουθεί την αχαρτογράφητη πορεία του Dr. Izzeldin Abuelaish, του πρώτου Παλαιστίνιου γιατρού που εργάζεται σε ισραηλινό νοσοκομείο και γεννάει μωρά, του οποίου το ήθος της συγχώρεσης και της συμφιλίωσης δοκιμάζεται στην ύστατη δοκιμασία όταν ένα ισραηλινό τανκ βομβαρδίζει το σπίτι του, σκοτώνοντας τις τρεις κόρες του. Παρά τις αντιξοότητες, μετατρέπει την τραγωδία του σε μια παγκόσμια εκστρατεία για την εξάλειψη του μίσους. Μετά την επίθεση της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου και τον επακόλουθο πόλεμο στη Γάζα, το ταξίδι του γιατρού γίνεται ακόμη πιο μοιραίο για τη δυνατότητα να φανταστούμε ένα μέλλον για Παλαιστίνιους και Ισραηλινούς. Το ” I shall not hate” είναι μια επιστολή ανεκτικότητας από έναν βαθιά εμπνευσμένο άνθρωπο με ένα μήνυμα τόσο επείγον όσο ποτέ άλλοτε.
Η Tal Barda είναι Γαλλοαμερικανίδα δημιουργός ντοκιμαντέρ και παραγωγός, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ιερουσαλήμ. Η Tal είναι νικήτρια του Greenhouse Film Programme και του SIMA (Global impact media awards), υπότροφος του Tribeca Film Fund για τις ταινίες της. Το ποικίλο ρεπερτόριο των κινηματογραφικών της έργων έχει προβληθεί σε διεθνή φεστιβάλ και κινηματογράφους σε όλο τον κόσμο. Η Tal έχει συνεργαστεί με διεθνείς ραδιοτηλεοπτικούς φορείς, μεταξύ των οποίων: HBO, ARTE, BBC, CBC, ZDF και IKON. Το πιο πρόσφατο έργο της Tal είναι μια σειρά ντοκιμαντέρ 3 τμημάτων με τίτλο Criminal file 512, η οποία έγινε η πιο δημοφιλής σειρά ντοκιμαντέρ στην ισραηλινή τηλεόραση το 2022. Οι ταινίες της Tal περιλαμβάνουν τις ακόλουθες ταινίες: Woman of Valor (υποψήφια για τα βραβεία της Ισραηλινής Ακαδημίας 2022), 100 εκατομμύρια προβολές (YesDocu/ZDF), Family in Transition που κέρδισε το βραβείο καλύτερης ταινίας στο φεστιβάλ κινηματογράφου του Doc Aviv 2019, The Wonderful Kingdom of Papa Alaev (ARTE, CNC, IKON, Chanel 8, Greenhouse, Tribeca Film Fund).
Στον ουρανό του τίποτα με τα ελάχιστα του Χρήστου Ανδριανόπουλου, Ελλάδα, 2023, 71’
Το “ Στον ουρανό του τίποτα με τα ελάχιστα ” παρακολουθεί τη ζωή της Νότας και του Ηλία, ενός ηλικιωμένου ζευγαριού που ζει σε διαφορετικούς κόσμους κάτω από την ίδια στέγη εδώ και 43 χρόνια. Όταν η πανδημία τους αναγκάζει να μείνουν σε εσωτερικούς χώρους, η καθημερινότητά τους γίνεται επαναλαμβανόμενη και τετριμμένη. Η ταινία απογυμνώνει την εξιδανικευμένη άποψη μιας τέλειας, αιώνιας αγάπης και αντ’ αυτού εστιάζει στην πραγματικότητα της γήρανσης και της σταδιακής παρακμής του σώματος και του μυαλού τους. Ο τίτλος “ Στον ουρανό του τίποτα με τα ελάχιστα ” αντανακλά την αίσθηση του κενού και την αποδοχή του ελάχιστου. Λειτουργεί ως υπενθύμιση για να εκτιμήσουμε τις αναμνήσεις και τις εμπειρίες μας όσο ακόμα μπορούμε και να αντιμετωπίσουμε το μέλλον με ταπεινότητα. Συνολικά, το Στον ουρανό του τίποτα με τα ελάχιστα είναι μια οδυνηρή απεικόνιση των προκλήσεων της γήρανσης και της σημασίας του να συμβιβαστούμε με τις πραγματικότητές της.
Ο Χρήστος Αδριανόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1996. Μετακόμισε στη Νέα Υόρκη το 2014, όπου σπούδασε κινηματογράφο στο SUNY Purchase. Η πτυχιακή του ταινία, “The Big Tomato“, προβλήθηκε σε διάφορα ελληνικά φεστιβάλ. Η τελευταία του ταινία και πρώτη μεγάλου μήκους ταινία, “ Στον ουρανό του τίποτα με τα ελάχιστα “, έκανε πρεμιέρα στο Διεθνές Διαγωνιστικό Πρόγραμμα για Πρωτοεμφανιζόμενες Ταινίες στο 25ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Η ταινία απέσπασε το Βραβείο Αργυρός Αλέξανδρος, το Βραβείο του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου και το Ειδικό Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής Νέων.
Kix των Dávid Mikulán, Bálint Révész, Ουγγαρία, 2024, 90′ Ελληνική Πρεμιέρα
Το Kix ακολουθεί έναν δραστήριο 8χρονο, τον Sanyi, καθώς περιπλανιέται στους δρόμους της Βουδαπέστης, μένοντας όσο το δυνατόν πιο μακριά από το στενόχωρο διαμέρισμα ενός υπνοδωματίου της οικογένειάς του. Στους δρόμους, ο κόσμος είναι η παιδική του χαρά, όπου κάνει παρέα με μια χούφτα φίλους και τους κινηματογραφιστές David και Balint – μόλις μια δεκαετία μεγαλύτερούς του, αλλά σαν υποκατάστατα αδέλφια γι’ αυτόν. Το Kix ξετυλίγει αμέτρητες μέρες της παιδικής ηλικίας του Sanyi σαν πυρετώδες όνειρο. Λίγες μέρες μετά τα 16α γενέθλιά του, ο Sanyi και οι φίλοι του βάζουν φωτιά σε ένα στρώμα, η φωτιά εξαπλώνεται και σκοτώνει έναν πατέρα τεσσάρων παιδιών. Η τραγική είδηση φτάνει στα εθνικά μέσα ενημέρωσης και ο πρωθυπουργός της Ουγγαρίας, Βίκτορ Όρμπαν, επισκέπτεται τον τόπο του εγκλήματος. Ο Sanyi και οι φίλοι του κηρύσσονται εχθροί του κράτους. Μέχρι το τέλος της ταινίας, ο Sanyi αποτελεί ταυτόχρονα σύμβολο της αδίστακτης εγκληματικότητας και θύμα της βαθιάς κρατικής αδιαφορίας.
Ο Dávid MIKULÁN είναι ένας καλλιτέχνης ενδιάμεσων μέσων που αποφοίτησε από την Ακαδημία Καλών Τεχνών της Βουδαπέστης. Εκτός από πολυάριθμες ομαδικές και ατομικές εκθέσεις, έχει συνεργαστεί με την Conceptual Soundproductions Budapest, το θέατρο Kolibri και την Κρατική Όπερα της Ουγγαρίας. Τα διεπιστημονικά έργα του αντανακλούν τον αντίκτυπο των δημόσιων χώρων στις κοινωνικές δομές.
Ο Bálint Révész είναι ένας νέος σκηνοθέτης/παραγωγός που εργάζεται στα όρια μεταξύ ντοκιμαντέρ και μυθοπλασίας. Αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο του Μπράιτον το 2012. Το πρώτο του ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους ως σκηνοθέτης, το Granny Project, το οποίο ετοιμάστηκε για 7 χρόνια, κέρδισε το βραβείο MDR στο Dok Leipzig, το βραβείο Next Generation Award στο IDFF της Ταϊβάν, μια υποψηφιότητα για το Doc Alliance και προβλήθηκε στα Hot Docs, CPH:Dox και σε άλλα σημαντικά φεστιβάλ. Είναι ιδρυτής της κολεκτίβας Gallivant Film με έδρα το Λονδίνο και παραγωγός του ντοκιμαντέρ Another News Story.
Koka του AliaksandrTsymbaliuk, Πολωνία, 2024, 47′ Ελληνική Πρεμιέρα
Μια οικεία ιστορία της σχέσης μεταξύ πατέρα και γιου, που ζουν στην άκρη του κόσμου κοντά στη Βερίγγειο Θάλασσα, εμποτισμένη με τη σκληρότητα της τοπικής πραγματικότητας και την απλότητα της παιδικής ηλικίας, την αυστηρότητα της πατρικής αγωγής και την αγάπη που βρίσκει πάντα μια θέση σε κάθε μέρος του πλανήτη και σε κάθε καρδιά, ακόμη και σε εκείνη που μοιάζει πιο σκληρή από την πέτρα.
Ο Aliaksandr Tsymbaliuk, 34 ετών, γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Pinsk, Λευκορωσία. Σε ηλικία 24 ετών, μετά από μια μακρά περίοδο εσωτερικής περιπλάνησης (τότε κατάφερε να τελειώσει τη Σχολή Μηχανικών Ήχου), ένιωσε έντονη την ανάγκη να αφοσιωθεί στον κινηματογράφο και γράφτηκε στο τμήμα κινηματογράφου της Σχολής Κινηματογράφου του Λοτζ, απ’ όπου αποφοίτησε με επιτυχία. Κατά τη διάρκεια και μετά τις σπουδές του έλαβε μέρος σε διάφορα έργα, τόσο μυθοπλαστικά όσο και ντοκιμαντέρ (μεταξύ των οποίων το “The Whaler Boy” dir. Philipp Yuryev 2020, “Draw for Change!” dir. Anna Moiseenko 2020, “Sunburned” dir. Carolina Hellsgård 2019), αλλά όπως αποδείχθηκε, η εσωτερική του προτίμηση ήταν στα ντοκιμαντέρ και αποφάσισε να επικεντρωθεί στην ανάπτυξη του εαυτού του ως κινηματογραφιστή και σκηνοθέτη ντοκιμαντέρ. Το τελευταίο του μεγάλο έργο ως κινηματογραφιστής ήταν το “Queendom” dir. Agnia Galdanova, το οποίο έκανε πρεμιέρα στο SXSW 2023 και κέρδισε το βραβείο NEXT:WAVE στο φεστιβάλ CPHDOX.
Λώξη των Δημήτρη Ζάχου, Θανάση Καφετζή, Ελλάδα, 2024, 87′
Η Λωξάνδρα, μια νέα γυναίκα με σύνδρομο Down, γίνεται το πρώτο ανάπηρο άτομο που υπογράφει συμβόλαιο ηθοποιού με το Εθνικό Θέατρο της Ελλάδας. Αφήνει την πόλη και τη γνώριμη καθημερινότητά της και ταξιδεύει στην Αθήνα για να γίνει μέλος του επαγγελματικού θιάσου του Εθνικού. Για τους επόμενους 6 μήνες η Λώξη κάνει πρόβες και φίλους, ερωτεύεται, διασκεδάζει, απογοητεύεται και συνεχίζει ξανά και ξανά να διεκδικεί προσβασιμότητα στην πράξη, ανατρέποντας ένα στερεότυπο τη φορά.
Δημήτρης Ζάχος – Σκηνοθέτης: Σπούδασε Κινηματογράφο στο ΑΠΘ, με την πτυχιακή του ταινία “Πιγκουίνοι” να διακρίνεται στην Ελλάδα και το εξωτερικό, ενώ το 2020 η ταινία του με τίτλο “Βούτα” βραβεύτηκε στο 43ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας. Η ταινία “Λώξη” είναι το πρώτο του μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ, σε συν-σκηνοθεσία με τον Θ. Καφετζή. Έχει σχεδιάσει βιντεοπροβολές για θεατρικές παραστάσεις, έχει διδάξει σκηνοθεσία στο Τμ. Κινηματογράφου ΑΠΘ και υποκριτική σε δραματικές σχολές.
Θανάσης Καφετζής – Σκηνοθέτης: Γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη και είναι απόφοιτος του Τμήματος Κινηματογράφου του ΑΠΘ. Τα τελευταία χρόνια ζει και εργάζεται ως κινηματογραφιστής στη Αθήνα. Εργάστηκε ως κινηματογραφιστής και βοηθός σκηνοθέτη στο ντοκιμαντέρ “Next stop: Utopia“, το οποίο έκανε πρεμιέρα ως επίσημη επιλογή στο IDFA και κέρδισε πολλά βραβεία σε όλο τον κόσμο. Η “Λώξη” είναι το δεύτερο ντοκιμαντέρ του μεγάλου μήκους.
My Place Ozerna της Karina Będkowska, Πολωνία, 2022, 59′ Ελληνική Πρεμιέρα
“Ούτε εγώ θέλω να ζήσω”, εξομολογείται η Karina στη θεία της Slava, πυροδοτώντας μια βαθιά αναζήτηση νοήματος μεταξύ δύο μακρινών συγγενών. Για την Karina, το ταξίδι από το Λονδίνο στην Ozerna, ένα μικρό χωριό στην Ουκρανία, γίνεται απροσδόκητα η αρχή ενός ταξιδιού για να ανακτήσει τη ζωτικότητά της: στην Ozerna συναντά την 84χρονη θεία της Slava, η οποία είναι χήρα εδώ και πολλά χρόνια. Και οι δύο γυναίκες έχουν χάσει τη θέλησή τους για ζωή, αλλά ένας αμοιβαίος δεσμός αγάπης επαναφέρει το νόημα στη ζωή τους. Όμορφα γυρισμένο, αυτό το τρυφερό ντοκιμαντέρ είναι μια απόδειξη της σημασίας της σύνδεσης μεταξύ των γενεών και της κοινής ανακάλυψης της ζωτικότητας και του σκοπού.
Αποφοίτησε με άριστα στην παραγωγή ντοκιμαντέρ από το Πανεπιστήμιο Goldsmith του Λονδίνου και στη φωτογραφία από την Ακαδημία Καλών Τεχνών του Πόζναν. Συμμετείχε στα διεθνή κινηματογραφικά εργαστήρια Film Spring Open στην Κρακοβία και INTERDOC στη Σερβία, καθώς και στα Doc Development και DOC LAB στην Πολωνία, ενώ η ταινία μικρού μήκους Tutka προβλήθηκε στα διεθνή φεστιβάλ Benicia FF στην Καλιφόρνια και Short to the Point στη Ρουμανία το 2017. Το ντεμπούτο ντοκιμαντέρ της My Place Ozerna έκανε πρεμιέρα στο 62ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Κρακοβίας και στο καναδικό Hot Docs Film Festival. Έχει πραγματοποιήσει εκθέσεις φωτογραφίας στην Αγγλία, τη Δανία και την Πολωνία. Η ατομική της έκθεση φωτογραφίας πραγματοποιήθηκε στα εγκαίνια του 62ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Κρακοβίας. Ήταν μέλος της κριτικής επιτροπής στο 8ο Ukraina Film Festival στη Βαρσοβία.
Reset του Min Bae, Καναδάς, 2023, 89′ Ελληνική Πρεμιέρα
Στις 16 Απριλίου 2014, το οχηματαγωγό Sewol βυθίστηκε στη Νότια Κορέα, παίρνοντας μαζί του 304 ανθρώπους, κυρίως μαθητές λυκείου, στους οποίους είχε ζητηθεί να παραμείνουν στις καμπίνες τους. Η καταστροφή τραυμάτισε βαθύτατα το έθνος και συνέτριψε το πνεύμα του. Τρία χρόνια αργότερα, παθιασμένες διαμαρτυρίες και πολιτικές αλλαγές οδήγησαν στην ανέλκυση του Sewol από τη Δυτική Θάλασσα. Το “Reset” θέτει το ερώτημα γιατί αμέλησαν τη διάσωση αυτών των παιδιών και των άλλων εκείνη την τραγική ημέρα.
Ο Min Bae είναι διακεκριμένος καθηγητής κινηματογραφικής παραγωγής στο Πανεπιστήμιο του Windsor και ο οραματιστής ιδρυτής της Cactus Pictures®. Με πάνω από τρεις δεκαετίες εμπειρίας, έχει συμβάλει σημαντικά στην κινηματογράφηση και την παραγωγή ταινιών από το 1990. Η τεχνογνωσία του Min Bae στην παραγωγή ταινιών, την κινηματογράφηση και τις εικαστικές τέχνες βασίζεται στην εκτεταμένη εκπαίδευσή του στο Μόντρεαλ, τη Γαλλία και την Κορέα. Οι ποικίλες δεξιότητές του και η παγκόσμια προοπτική του εμπλουτίζουν κάθε έργο που αναλαμβάνει.
Samuel and the light του Vinícius Girnys, Brazil, 2023, 71′ Ελληνική Πρεμιέρα
Ο Samuel ζει στην Ponta Negra, ένα μικρό χωριό στην ακτή Paraty της Βραζιλίας. Αρχικά, η ειδυλλιακή καθημερινότητα που ακολουθεί το ρυθμό της φύσης και η ανάπτυξη της ταυτότητας του αγοριού δίνουν τον τόνο της ταινίας. Συνοδεύουμε το αγόρι και την οικογένειά του για έξι χρόνια. Σταδιακά, αναδύεται μια πιο σύνθετη πραγματικότητα, με τις αντιφάσεις της ανάμεσα στη νεωτερικότητα και την παράδοση, τη φύση και την τεχνολογία. Η άφιξη του ηλεκτρισμού και του τουρισμού στο χωριό αποκρυσταλλώνει την αποδόμηση ενός εξιδανικευμένου παραδείσου και σκιαγραφεί ένα πορτρέτο της σύγχρονης Βραζιλίας.
Ο Vinícius Girnys είναι ένας 34χρονος σκηνοθέτης. Οι ταινίες μικρού μήκους του έχουν κερδίσει βραβεία σε διάφορα διεθνή φεστιβάλ. Το “Samuel and the Light” είναι η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, η οποία ολοκληρώθηκε τον Μάρτιο του 2023. Έκανε πρεμιέρα τον Απρίλιο στο Visions du Réel (Νιόν), τον Μάιο στο Hot Docs (Τορόντο) και τον Ιούνιο στο FICG (Γουαδαλαχάρα), όλα στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα. Στο FICG, το “ Samuel and the Light ” έλαβε το βραβείο FEISAL για την καλύτερη ταινία και το βραβείο για το καλύτερο ιβηροαμερικανικό ντοκιμαντέρ, βραβείο που προκρίνεται για τα Όσκαρ 2024. Τον Οκτώβριο του 2023, στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Σάο Πάολο, το “Samuel and the Light” έλαβε το βραβείο της κριτικής επιτροπής για το καλύτερο ντοκιμαντέρ.
Searching for Rodakis του Saim Kerem Soyyilmaz, Τουρκία, 2023, 57′
Η Χρυσούλα, που πέθανε το 1887 σε ηλικία 17 ετών, θάφτηκε κάτω από το πάτωμα του σπιτιού της οικογένειάς της σε ένα μικρό χωριό 100 χιλιόμετρα από την Κωνσταντινούπολη. Τριάντα επτά χρόνια αργότερα, λόγω μιας ανταλλαγής πληθυσμών, η οικογένεια της Χρυσούλας αναγκάστηκε να την αφήσει θαμμένη κάτω από το πάτωμα όταν εκτοπίστηκαν στη βόρεια Ελλάδα. Εκατό χρόνια αργότερα, κατά την ανακαίνιση αυτού του παλιού σπιτιού, η οικογένεια ενός κινηματογραφιστή που ζούσε εκεί ανακάλυψε την ταφόπλακα της Χρυσούλας. Αυτή η ταινία, σε σκηνοθεσία του Kerem Soyyılmaz, είναι μια ιστορία για την ανακάλυψη της ταφόπλακας το 2016, την έρευνα για την οικογένεια που της ανήκε και την αναζήτηση που κατέληξε στη Θεσσαλονίκη το 2022, εξιστορημένη μέσα από τις εμπειρίες του σκηνοθέτη και της οικογένειάς του.
Ο Kerem Soyyilmaz (1984) γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Μπεσίκτας της Κωνσταντινούπολης. Με προϋπηρεσία σε εμπορικές ταινίες, το Searching for Rodakis είναι το πρώτο του ντοκιμαντέρ. Το Searching for Rodakis κέρδισε 4 βραβεία, συμπεριλαμβανομένου του βραβείου καλύτερης ταινίας στο 30ο Adana Golden Boll Film Festival. Σήμερα ζει στην Κοπεγχάγη και εργάζεται σε κινηματογραφικά και διαπολιτισμικά έργα μεταξύ Δανίας και Τουρκίας.
Η χώρα των λησμονημένων τραγουδιών του Βλαδίμηρου Νικολούζου, Ελλάδα, 2023, 93′
Το ντοκιμαντέρ δημιουργήθηκε μέσω μιας συλλογικής δημιουργικής συνεργασίας μεταξύ του Deep Forest Foundation και των ιθαγενών κοινοτήτων του δάσους του Αμαζονίου. Καταγράφει σημαντικές στιγμές από τη ζωή των Kaxinawa Huni Kuin, Awa, Kayapo, Matis, Enawene Nawe και Shipibo, οι οποίοι ζουν δίπλα σε πλατιά ποτάμια και τεράστια δέντρα. Με επαναλαμβανόμενο μοτίβο έναν αρχαίο μύθο, βυθιζόμαστε στον πολιτισμό τους, στο κοσμολογικό τους όραμα και στην καθημερινή τους ζωή, ενώ συνδέουμε το παρελθόν και το παρόν τους μέσα από σπάνιο φωτογραφικό αρχειακό υλικό του 20ού αιώνα.
Ο Βλαδίμηρος Νικολούζος γεννήθηκε στην Ελλάδα το 1979. Είναι ποιητής, θεατρικός σκηνοθέτης και ανεξάρτητος κινηματογραφιστής. Έχει εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές, «Άνθη μέσα στη σιδερένια νύχτα (2015)» και «Aurora (2017)». Το 2014, τιμήθηκε με την Ειδική Μνεία FIPRESCI στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης για την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Polk. Την ίδια χρονιά, ήταν επίσης υποψήφιος για το καλύτερο ντεμπούτο ανεξάρτητου σκηνοθέτη στην Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου. Στο θέατρο, έχει συνεργαστεί ως θεατρικός συγγραφέας και σκηνοθέτης με το Εθνικό Θέατρο και το Φεστιβάλ Αθηνών, καθώς και με ανεξάρτητα θέατρα στην Αθήνα και τη Νέα Υόρκη. Η χώρα των λησμονημένων τραγουδιών (2024), που έκανε πρεμιέρα στο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του και η πρώτη από μια σειρά ντοκιμαντέρ που σκοπεύει να γυρίσει σε όλον τον κόσμο.
The Parallel Currents του Pablo Chavanel, Γαλλία, 2024, 68′, Ελληνική Πρεμιέρα
Ο πολλαπλασιασμός των υδροηλεκτρικών φραγμάτων στον ποταμό Μεκόνγκ, που έχουν σχεδιαστεί για την παροχή ενέργειας στις γειτονικές μεγαλοπόλεις, αναγκάζει τον Samnang, τον ηγέτη μιας αυτόχθονης κοινότητας, να αγωνιστεί για την επιβίωσή του και την επιβίωση της φύσης. Αντιμέτωπος με τις πιέσεις των αρχών, ο Samnang είναι έτοιμος να πάρει οποιοδήποτε ρίσκο. Εν τω μεταξύ, στην πρωτεύουσα της Καμπότζης, ο Sothy, ζωγράφος και επιζών από τη γενοκτονία των Ερυθρών Χμερ, έχει δεσμευτεί σε ένα καθήκον μνήμης, αποκαλύπτοντας μέσω της τέχνης του μια βία που φαίνεται να επαναλαμβάνεται. Δημιουργείται έτσι ένας διάλογος μέσω του χώρου και του χρόνου.
Γεννημένος το 1983, ο Pablo σπούδασε αναλογική φωτογραφία, ιστορία της τέχνης και φωτορεπορτάζ στο πανεπιστήμιο. Στη συνέχεια τελειοποίησε τις δεξιότητές του με ένα BTS στις οπτικοακουστικές σπουδές και ξεκίνησε την καριέρα του ως εικονολήπτης και μοντέρ βίντεο σε δημοσιογραφικά πρακτορεία στο Παρίσι. Εργάστηκε σε διάφορα τηλεοπτικά ρεπορτάζ. Γοητευμένος από τα ντοκιμαντέρ, μετακόμισε στην Καμπότζη το 2015 και γύρισε τα πρώτα του ντοκιμαντέρ μικρού μήκους κατά μήκος του ποταμού Μεκόνγκ. Ως σκηνοθέτης, γύρισε αρκετά ντοκιμαντέρ μικρού και μεσαίου μήκους πριν από το The Parallel Currents, το πρώτο του ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους, που γυρίστηκε σε διάστημα 7 ετών (2016-2022). Σε αυτή την ταινία, εξερευνά θέματα που βρίσκονται κοντά στην καρδιά του: κοινωνική και περιβαλλοντική δικαιοσύνη.
The Pickers της Elke Sasse, Γερμανία, 2024, 80′
Ο Seydou από το Μάλι μαζεύει πορτοκάλια στη νότια Ιταλία. Δεν έχει συμβόλαιο και πληρώνεται με το κιβώτιο – όπως όλοι οι άλλοι συλλέκτες. Ζει σε μια αυτοσχέδια καλύβα σε έναν οικισμό χωρίς νερό ή ηλεκτρικό ρεύμα. Ένα εκατομμύριο μετανάστες μαζεύουν καθημερινά φρούτα και λαχανικά στα χωράφια της Ευρώπης. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι χωρίς χαρτιά και η εκμετάλλευση είναι μάλλον ο κανόνας παρά η εξαίρεση.
Οι εργάτες συλλογής είναι το κινητό εργατικό δυναμικό που γεμίζει τα καλάθια των σούπερ μάρκετ μας. Μετακινούνται από το ένα χωράφι στο άλλο, χωρίς να διεκδικούν τα δικαιώματά τους. Ο Ναβίντ από το Πακιστάν μαζεύει ελιές στην Ελλάδα παράνομα εδώ και 8 χρόνια. Ο Κώστας στην Ελλάδα αναγκάζεται να προσλάβει εργάτες χωρίς χαρτιά, και ο Νέλλο, ένας Ιταλός πορτοκαλοπαραγωγός, κάθεται στο γραφείο του με μια αριθμομηχανή – οι αγρότες τείνουν να προσπαθούν να κόψουν από τους εργάτες τους, αν δεν κερδίζουν αρκετά για την παραγωγή τους. Στο Νεπάλ, ο Avinash συζητά την τιμή μιας “βίζας” για την Πορτογαλία, όπου η Kirti μαζεύει ήδη βατόμουρα με ένα δάνειο 14.000 ευρώ στην πλάτη της. Τουλάχιστον η Bahija ήρθε στην Ισπανία από το Μαρόκο με συμβόλαιο. Αλλά υπάρχει ακόμα ένας τρόπος να μην της πληρώσουν τον κατώτατο μισθό. Ενώ η εκμετάλλευση σε αλυσίδες εφοδιασμού, όπως η σοκολάτα ή ο καφές, ήδη συζητείται, η δίκαιη παραγωγή φρούτων και λαχανικών δεν αποτελεί ακόμη θέμα. Η εκμετάλλευση είναι κάτι “μακρινό”. Το The Pickers είναι ένα ταξίδι στα ευρωπαϊκά χωράφια όπου συγκομίζονται τα καθημερινά μας φρούτα και λαχανικά. Αυτό που βλέπουμε προσθέτει μια πικρή γεύση σε αυτό που τρώμε καθημερινά. Δεν υπάρχει διέξοδος από αυτό το σύστημα; Υπάρχει ένας: Η Pape από τη Σενεγάλη παράγει πορτοκάλια δίκαιου εμπορίου στη νότια Ιταλία: “Δεν θέλουμε να θεωρηθούμε επαναστάτες, θέλουμε να γίνει η νέα κανονικότητα!”.
Οι ταινίες της Elke Sasse επικεντρώνονται σε ανθρώπους από όλα τα κοινωνικά στρώματα. Έχει καταγράψει την καθημερινή ζωή καλλιεργητών σκόρδου στην Κίνα και συνταξιούχων χορευτών στο Βερολίνο. Έχει συνοδεύσει άστεγους στο ταξίδι τους στη Γερμανία, πρώην εργάτες σκλάβους από την Ανατολική Ευρώπη που περιμένουν τη δικαιοσύνη και έχει ψάξει τον κόσμο για τα απομεινάρια του Τείχους του Βερολίνου. Συχνά βρίσκει το “μεγάλο” στο “μικρό” – το ντοκιμαντέρ της “Babske Radio” διαδραματίζεται σε ένα παγκάκι σε ένα ουκρανικό χωριό, όπου γυναίκες συζητούν για τη ζωή τους και τη μεγάλη πολιτική. Το “Worldwide Berlin” καταγράφει μια μέρα στο Βερολίνο – ένα μέρος με το ίδιο όνομα σε επτά διαφορετικά μέρη του κόσμου. Οι ταινίες της ασχολούνται συχνά με παγκόσμια και κοινωνικοπολιτικά ζητήματα, όπως τα ταξίδια των προσφύγων προς την Ευρώπη (#MyEscape), η κατάσταση των προσφύγων που διχάζονται μεταξύ της αναζήτησης ασφάλειας και της κατάστασης στην πατρίδα τους (The War on my Phone), ο αντίκτυπος των διεθνών επενδύσεων στον Παγκόσμιο Νότο (Oil Promises) ή η σχέση μεταξύ εμπορικής πολιτικής και μετανάστευσης (Tomatoes and Greed). Η Elke έχει κερδίσει πολλά διεθνή βραβεία, μεταξύ των οποίων το Prix Europa το 2016 για την ταινία της #MyEscape.
The Three Fatalities of Teofilo Del Valle του Manuel De Juan Navarro, Ισπανία, 48′, Ελληνική Πρεμιέρα
Η ζωή του Teófilo del Valle διασταυρώθηκε με τη διαδήλωση των εργατών στο Elda στις 24 Φεβρουαρίου 1976. Ένας ένοπλος αστυνομικός σκότωσε τον νεαρό εργάτη Teófilo del Valle. Ήταν ο πρώτος θάνατος που προκλήθηκε από ένοπλους αστυνομικούς από τότε που ο Χουάν Κάρλος Ι έγινε αρχηγός του κράτους. Ο προεδρεύων δικαστής προσπάθησε να προσαγάγει τον δράστη στη δικαιοσύνη, παρά τις τεράστιες πιέσεις για την απόκρυψη ενοχοποιητικών στοιχείων εναντίον του κατηγορουμένου. Τα τραγικά γεγονότα εκείνης της νύχτας και οι λεπτομέρειες της δίκης που ακολούθησε παρέμειναν κρυφές για δεκαετίες. Αυτό το ντοκιμαντέρ ρίχνει φως σε ένα σημαντικό κομμάτι της ιστορίας μας και αναδεικνύει μια εποχή που πολλοί αγωνίστηκαν για να διασφαλίσουν ότι απολαμβάνουμε τα δικαιώματα που έχουμε σήμερα.
Ο Manuel De Juan, (Elda, 1951) είναι σεναριογράφος και σκηνοθέτης. Ερεύνησε τα τραγικά γεγονότα του Φεβρουαρίου του 1976 στην Elda και το Petrer. Μερικά από τα γεγονότα τα είδε από πρώτο χέρι, συμμετέχοντας στον αγώνα για τα δικαιώματα των εργαζομένων. Για το ντοκιμαντέρ αυτό, πραγματοποίησε πολυάριθμες συνεντεύξεις και εντρύφησε σε δικαστικά και στρατιωτικά αρχεία, ρίχνοντας φως εκεί που υπήρχαν σκιές, απόκρυψη και σιωπή. Η ταινία απαιτεί δικαιοσύνη και αποζημιώσεις για τον Teófilo del Valle και άλλα θύματα της δικτατορίας. Ο De Juan εργάστηκε για αρκετές δεκαετίες ως τεχνικός και διευθυντής της δημόσιας διοίκησης στον τομέα της διαχείρισης και της θεσμικής επικοινωνίας.
Who, If Not Us? – The Fight for Democracy in Belarus της Juliane Tutein, Γερμανία/Λευκορωσία, 2023, 77′ Ελληνική Πρεμιέρα
Το ντοκιμαντέρ παρέχει μια μοναδική εικόνα του αγώνα για δημοκρατία στη Λευκορωσία και της ζωής τριών γυναικών μετά τις μεγάλες διαδηλώσεις του 2020. Οι διαδηλώσεις αυτές ήταν οι μεγαλύτερες στην ιστορία, αλλά το καθεστώς Λουκασένκο τις κατέστειλε βίαια. Κατά τη διάρκεια ενός έτους, η ταινία παρακολουθεί αυτές τις εξαιρετικές γυναίκες από διαφορετικές γενιές, καθώς συνεχίζουν να αγωνίζονται ακούραστα για μια δημοκρατική Λευκορωσία.
Η Juliane Tutein σπούδασε ανθρωπολογία, με ειδίκευση στην Ανατολική Ευρώπη, προτού εγγραφεί στη φημισμένη Filmakademie Baden-Württemberg στη Γερμανία για να ακολουθήσει καριέρα στη σκηνοθεσία και την τηλεοπτική δημοσιογραφία. Αποφοίτησε από τη σκηνοθεσία και την τηλεοπτική δημοσιογραφία με την ταινία “Colours in the Snow“, η οποία ήταν υποψήφια για το βραβείο Roman Brodmann και το MedienLÖWIN Silber και κέρδισε το βραβείο Juliane Bartel Media Award το 2022. Το “ Who, If Not Us? – The Fight for Democracy in Belarus ” είναι το πρώτο της ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους. Εκτός από τη δουλειά της ως σκηνοθέτης, η Juliane έχει καθιερωθεί ως ευέλικτη ανεξάρτητη συγγραφέας και σκηνοθέτης, δουλεύοντας για διάφορες μορφές ντοκιμαντέρ. Το βαθύ πάθος της για τον πολιτισμό και τις ιστορίες την παρακίνησε να εντρυφήσει στην πλούσια ποικιλομορφία της Ουκρανίας και άλλων χωρών της Ανατολικής Ευρώπης κατά τη διάρκεια του μεταπτυχιακού της, γεγονός που πυροδότησε το ενδιαφέρον της για την περιοχή. Σήμερα, η Ανατολική Ευρώπη είναι ένας από τους κύριους τομείς στους οποίους επικεντρώνεται.
Micro Διαγωνιστικό τμήμα
Between the fields των Gretel Ribk & Jonas Riedinger, Γερμανία, 2023, 29′ Ελληνική Πρεμιέρα
Όταν κάθεσαι σε ένα τρακτέρ όλη μέρα, έχεις πολύ χρόνο να σκεφτείς. Όταν ο Jürgen ανέλαβε το αγρόκτημα από τον πατέρα του, εγκατέλειψε την εκτροφή ταύρων και δημιούργησε μια εργολαβική επιχείρηση. Τα γεωργικά μηχανήματα είναι πλέον στη θέση των ζώων. Φθαρμένος από τους οικονομικούς περιορισμούς, τις κοινωνικές προσδοκίες και τα σκληρά χτυπήματα της μοίρας, ο ανύπαντρος πατέρας συνεχίζει να εργάζεται – μέρα με τη μέρα. Λέει: «Κάθε αγρότης πατέρας θέλει ο γιος του να αναλάβει τη δουλειά μια μέρα.» Αλλά τι γίνεται αν διακυβεύεται η υγεία του γιου;
Η Gretel Ribka γεννήθηκε το 2002 στο Landsberg am Lech της Γερμανίας. Από το φθινόπωρο του 2021, η Gretel Ribka σπουδάζει κινηματογράφο και τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ στο Πανεπιστήμιο Τηλεόρασης και Κινηματογράφου του Μονάχου. Πριν από τις σπουδές της, έπαιζε και σκηνοθετούσε σε διάφορες θεατρικές ομάδες και ανέπτυσσε τα δικά της μικρά πρότζεκτ βίντεο.
Ο Jonas Riedinger ολοκλήρωσε με επιτυχία ένα εθελοντικό κοινωνικό έτος μετά το σχολείο, προτού αρχίσει να σπουδάζει μοντάζ και ψηφιακό postproduction στο BAF το 2015, όπου είχε την πρώτη του επαγγελματική επαφή με την τηλεοπτική και κινηματογραφική παραγωγή. Τα επόμενα χρόνια, εμβάθυνε βαθύτερα στην κινηματογραφική διαδικασία ολοκληρώνοντας μια μαθητεία ως σχεδιαστής οπτικοακουστικών μέσων σε μια εταιρεία παραγωγής με έδρα το Μόναχο. Εργάστηκε σε αρκετές ταινίες μικρού μήκους, τόσο ντοκιμαντέρ όσο και μυθοπλασίας. Από το 2021 σπουδάζει Κινηματογραφικό και τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ στο Πανεπιστήμιο Τηλεόρασης και Κινηματογράφου του Μονάχου. Το Metamorphon είναι το πρώτο του ντοκιμαντέρ μικρού μήκους ως σκηνοθέτης.
Crazy Love της Martyna Peszko, Πολωνία, 2023, 28′ Ελληνική Πρεμιέρα
Η Magda (36 ετών) και ο Michał (40 ετών) γνωρίστηκαν πριν από πολλά χρόνια σε ένα θεατρικό εργαστήριο. Σήμερα είναι επαγγελματίες ηθοποιοί στο διάσημο Θέατρο 21, που δημιουργήθηκε από άτομα με σύνδρομο Down. Είναι ζευγάρι εδώ και αρκετά χρόνια και θέλουν να παντρευτούν, αλλά οι οικογένειες και οι φίλοι τους δυσκολεύονται να το αποδεχτούν.
Η Martyna Peszko είναι σκηνοθέτης ντοκιμαντέρ, ηθοποιός του κινηματογράφου, της τηλεόρασης και του θεάτρου. Είναι συγγραφέας πολλών ντοκιμαντέρ μικρού μήκους. Η πρώτη της ταινία Tell me more (2022) προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Κρακοβίας, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βαρσοβίας, στο New Horizons στο Wroclaw, στο MiradasDoc στην Τενερίφη και στο Hot Docs στον Καναδά. Η δεύτερη ταινία της Revolution 21 (2022) έκανε πρεμιέρα στο Dok Leipzig πέρυσι.
A beautiful day του Stefano Obino, Γερμανία, 2023 19′ Ελληνική Πρεμιέρα
Το τέλος ενός πολέμου δεν είναι ποτέ το τέλος. Το προσωπικό ημερολόγιο μιας μητέρας μας οδηγεί σε ένα ποιητικό ταξίδι μέσα από τις ζωές των πολλών παιδιών που διέφυγαν από τον πόλεμο του ISIS και τα οποία ο κόσμος έχει ξεχάσει.
Μετά από χρόνια εργασίας για διάφορα διεθνή δίκτυα, το 2014 ο Stefano Obino αποφάσισε να επικεντρωθεί σε έργα που ένιωθε πιο προσωπικά, περνώντας από τη δημοσιογραφική προσέγγιση στην πιο καλλιτεχνική αφήγηση. Αρχικά γύρισε το «Bare-Handed», ένα ντοκιμαντέρ μικρού μήκους που δημοσιεύτηκε από τον Guardian, και στη συνέχεια, το 2021, το «War is over» (73′), το οποίο έκανε πρεμιέρα στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Ρώμης 2021. Το «War is over», που αξιολογήθηκε ως «ένα κινηματογραφικό ποίημα για την παγκόσμια ανθεκτικότητα του ανθρώπινου πνεύματος», βραβεύτηκε με το Nastri d’Argento 2022 – Εθνικό Βραβείο Ιταλών Κριτικών.
Dipped in Black των Matthew Thorne και Derik Lynch, Αυστραλία, 2023, 24′
Το Marungka Tjalatjunu (Βουτηγμένο στο μαύρο) ακολουθεί το ταξίδι του άνδρα Yankunytjatjara Derik Lynch πίσω στη Χώρα για πνευματική θεραπεία, καθώς επιστρέφουν οι αναμνήσεις της παιδικής του ηλικίας. Ένα ταξίδι από την καταπίεση της ζωής των λευκών της πόλης στην Αδελαΐδα, πίσω στο σπίτι του στην απομακρυσμένη κοινότητα Anangu της Aputula για να αποδώσει σε ιερό έδαφος Inma. Η Inma είναι μια παραδοσιακή μορφή αφήγησης που χρησιμοποιεί την οπτική, τη λεκτική και τη σωματική αφήγηση. Είναι ο τρόπος με τον οποίο η Anangu Tjukurpa (ιστορία που συνδέεται με τη γη / όνειρο / μύθο / παράδοση) μεταδίδεται από γενιά σε γενιά για πάνω από 60.000 χρόνια.
Ο Derik Lynch (γεν. 1986, Alice Springs) είναι ένας μυημένος άνδρας Yankunytjatjara. Είναι ερμηνευτής, σκηνοθέτης και καλλιτέχνης που μεγάλωσε μεταξύ του Alice Springs και των απομακρυσμένων κοινοτήτων στη Βόρεια Επικράτεια και τη Νότια Αυστραλία. Έχει εργαστεί τόσο σε εθνικό όσο και σε διεθνές επίπεδο στο θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, συμπεριλαμβανομένων παραστάσεων στην Όπερα του Σίδνεϊ (Αυστραλία) και στο Southbank Theatre (Ηνωμένο Βασίλειο), όπου προσκλήθηκε σε ακρόαση από τη βασίλισσα Ελισάβετ Β’. Το Marungka tjalatjunu είναι η πρώτη ταινία του Derik ως σεναριογράφου/σκηνοθέτη και αφηγείται μέρος της δικής του ιστορίας. Σήμερα ο Derik μοιράζει το χρόνο του μεταξύ της απομακρυσμένης κοινότητας του και της Αδελαΐδας, εργαζόμενος ως καλλιτέχνης, εκπαιδευτικός και επαγγελματίας υγείας.
Ο Matthew Thorne (γεν. 1993, Αδελαΐδα) είναι ένας σκηνοθέτης και καλλιτέχνης της Νότιας Αυστραλίας, του οποίου η έργο του χρησιμοποιεί ταινίες, φωτογραφίες και αναπαραστάσεις για να εξερευνήσει τη σύγχρονη «αυστραλιανή ταυτότητα, την πνευματικότητα, τη σχέση με τη γη και την αρρενωπότητα. Η πρόσφατη ταινία μικρού μήκους docufiction του, Marungka Tjalatjunu (2023), που γυρίστηκε με τον άνδρα των Yankunytjatjara Derik Lynch, κέρδισε το βραβείο Silver Bear της κριτικής επιτροπής στο Φεστιβάλ Βερολίνου και το Βραβείο Ντοκιμαντέρ Αυστραλίας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Σίδνεϊ. Ο Μάθιου συνέβαλε επίσης στη φωτογράφηση του άλμπουμ των Nick Cave and The Badseed Ghosteen (2019), στην ταινία του Justin Kurzel True History of the Kelly Gang (2019) και στην ταινία του Ridley Scott Alien: Covenant. Ο Matthew ζει σήμερα μεταξύ της Αθήνας και της Αδελαΐδας.
Anima της Kristin Ivanova, Βουλγαρία, 2024, 23′ Διεθνής Πρεμιέρα
Η ταινία συνυφαίνει τις ιστορίες τριών φαινομενικά διαφορετικών γυναικών που συνδέονται με ένα κοινό τραύμα: την ενδοοικογενειακή βία. Εκτίθενται στην κάμερα για να δείξουν στο κοινό πώς είναι να αντιμετωπίζεις αυτό το πρόβλημα του πολιτισμού. Οι αποκαλύψεις τους μιλούν για τη δύναμη του πνεύματός τους, για τα γκρεμισμένα όνειρα και τη συμφιλίωση με αυτά, για το θάρρος να αντιμετωπίσουν τους φόβους τους και, πάνω απ’ όλα, για τη λύτρωση.
Η Kristin Ivanova βρίσκεται στο τρίτο έτος σπουδών της στη σκηνοθεσία κινηματογράφου και τηλεόρασης στο NATFA «Krastyo Sarafov». Γεννημένη και μεγαλωμένη στη Σόφια, μεγάλωσε μαθαίνοντας γερμανικά από μικρή ηλικία. Φιλοδοξεί να συνεχίσει τις σπουδές της και την καριέρα της στο εξωτερικό, όπου θα μπορέσει να εξοικειωθεί με διαφορετικές κουλτούρες και να αποτελέσει μέρος των γυναικών του κινηματογράφου και της βιομηχανίας του θεάματος συνολικά.
For here am I sitting in a tin can far above the world της Gala Hernández López, Γαλλία, 2023 18′
Μια γυναίκα ονειρεύεται τον Αμερικανό κρυπτογράφο Hal Finney. Μια μεγάλη οικονομική κρίση πλήττει την αγορά κρυπτονομισμάτων, δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι καταψύχονται, περιμένοντας καλύτερες εποχές. Θα επιπλεύσουν ή θα πέσουν στο κενό; Τι παράξενη σχέση έχουμε με το μέλλον;
Η Gala Hernández López είναι καλλιτέχνης-ερευνήτρια και κινηματογραφίστρια. Το έργο της αρθρώνει τη διεπιστημονική έρευνα με την παραγωγή ταινιών δοκιμίου, βιντεοεγκαταστάσεων και περφόρμανς σχετικά με τους νέους τρόπους υποκειμενοποίησης που παράγει ειδικά ο υπολογιστικός ψηφιακός καπιταλισμός. Μέσα από έναν φεμινιστικό και κριτικό φακό, εξετάζει τους λόγους και τις φαντασιώσεις που κυκλοφορούν στις εικονικές κοινότητες ως συμπτωματικές μυθοπλασίες μιας κατάστασης του κόσμου. Το έργο της έχει προβληθεί στα Berlinale, DOK Leipzig, Cinéma du Réel, IndieLisboa, Transmediale και Salon de Montrouge, ενώ έχει κερδίσει το βραβείο César 2024 για το καλύτερο ντοκιμαντέρ μικρού μήκους.
Νεκρή Ζώνη του Ιωάννη Παναγή, Κύπρος, 2023, 17’ Παγκόσμια Πρεμιέρα – Dead zone by Ioannis Panayi, Cyprus, 2023 17′ World Premiere
Το ντοκιμαντέρ μελετά την καθημερινότητα στην περίκλειστη πόλη της παλιάς Λευκωσίας, καθώς συμπληρώνονται 50 χρόνια από την τουρκική εισβολή του 1974. Οι συνέπειες στη ζωή των κατοίκων είναι ακόμα εμφανείς, καθώς ζουν ανάμεσα σε ερείπια κοντά στην Πράσινη Γραμμή. Διαφαίνονται οι αντίθετες όψεις μιας εκσυγχρονισμένης κοινωνίας που όμως περιθωριοποιεί τους ντόπιους κατοίκους που αποφάσισαν να επιστρέψουν στην περιοχή μετά τις διακοινοτικές συγκρούσεις του 1963-64 και την επακόλουθη εισβολή.
Γεννήθηκε στην Κύπρο το 1996. Είναι απόφοιτος του Τμήματος Τεχνών Ήχου και Εικόνας του Ιονίου Πανεπιστημίου. Ως φοιτητής, έχει ενασχοληθεί με τον τομέα της Φωτογραφίας και του Κινηματογράφου, ενώ έχει δημιουργήσει τις μικρού μήκους ταινίες ντοκιμαντέρ «Νεκρή Ζώνη» και «Ρίζες». Συμμετείχε στην ταινία ντοκιμαντέρ «L’ Art des Mains», αναλαμβάνοντας τον ρόλο του διευθυντή φωτογραφίας, ηχολήπτη και μοντέρ.
El Kala του Diego Pérez González, Ισπανία, 2023, 19′ Ελληνική Πρεμιέρα
Ο Juan Carlos Estavillo «El Kala» είναι ένας μαχητής της ζωής. Είναι ένας από εκείνους τους ανθρώπους που έγιναν αόρατοι στην κοινωνία μας λόγω του εθισμού στην ηρωίνη, ο οποίος παλεύει καθημερινά με τον πόνο για να συνεχίσει να κάνει το μόνο πράγμα που τον κάνει ευτυχισμένο: Να πηγαίνει στην οδό Laurel για να πλένει τα πιάτα και να βγάζει τα σκουπίδια από τα μπαρ, με αντάλλαγμα τη θέληση και την ικανότητα να αλληλεπιδρά με τους ανθρώπους.
Diego Pérez González. 1977 Logroño (La Rioja). Η φιλμογραφία του με 10 ταινίες μικρού μήκους έχει συγκεντρώσει περισσότερες από 500 επιλογές σε εθνικά και διεθνή φεστιβάλ, με περισσότερα από 50 βραβεία και γνωστούς τίτλους όπως «El Casco de Júpiter», «La mujer de mi vida», «Ventura», «Love lasts 27 shots» ή «Vico Bergman», μεταξύ άλλων. Αυτό περιλαμβάνει την πώληση δικαιωμάτων σε ραδιοτηλεοπτικούς φορείς σε χώρες όπως η Ιαπωνία, η Κίνα, η Αργεντινή, οι ΗΠΑ και άλλες.
Enemy Alien του Gabriel Murphy, Αυστραλία, 2022, 12′ Ελληνική Πρεμιέρα
Το Enemy Alien είναι μια ποιητική αφήγηση των εμπειριών του Joseph Murakami, ενός δεκατετράχρονου αγοριού από το Ντάργουιν, το οποίο εγκλώβισε η κυβέρνηση με συνοπτικές διαδικασίες λόγω της εθνικότητάς του. Το EnemyAlien διερευνά τη μνήμη του και την απώλεια που του άφησε αυτό το τραυματικό γεγονός.
Ο Gabriel είναι σκηνοθέτης, παραγωγός και συγγραφέας με έδρα την Eora του Σίδνεϊ. Είναι απόφοιτος του μεταπτυχιακού προγράμματος Master in Documentary Filmmaking στο AFTRS, όπου δημιούργησε την πτυχιακή του εργασία “EnemyAlien“, για έναν επιζώντα των στρατοπέδων συγκέντρωσης της Αυστραλίας της εποχής του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η οποία έκανε πρεμιέρα στην εγχώρια αγορά στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Antenna στο Σίδνεϊ και διεθνώς στο DOC NYC τον Νοέμβριο του 2023. Για τη δουλειά του στην ταινία, ο Gabriel κέρδισε το βραβείο Australian Director’s Guild Award για την καλύτερη σκηνοθεσία σε φοιτητική ταινία τον Δεκέμβριο του 2023.
Ο Gabriel βρίσκεται σήμερα στο post-production του πρώτου μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ του, “Councilor“, το οποίο αναμένεται να ολοκληρωθεί στα τέλη του 2024, καθώς και στην ανάπτυξη μιας εγκατάστασης που θα αποτελεί συνέχεια του “EnemyAlien” και αρκετών μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ και αφηγήσεων. Ο Gabriel είναι επίσης Associate Producer στο “The Real Meaning of Pleasure”, ένα από τα ντοκιμαντέρ μικρού μήκους που θα λάβουν υποστήριξη ανάπτυξης ύψους 30.000 δολαρίων από την Screen Australia και την AIDC μέσω του Fresh Cuts slate.
Εσωτερική των Λάουρα Μαραγκουδάκη & Τατιάνα Μαυρομάτη, Ελλάδα, 2022, 12’
Ένα πορτρέτο της «αόρατης» εργασίας των Γεωργιανών γυναικών που δουλεύουν ως εσωτερικές οικιακές βοηθοί σε ελληνικά νοικοκυριά. Η μονότονη και απαιτητική φύση της δουλειάς της φροντίδας υπογραμμίζει την απομόνωση γυναικών που ζουν μια ζωή στην υπηρεσία άλλων. Είκοσι τέσσερις ώρες την ημέρα, έξι μέρες την εβδομάδα, με ένα μονάχα ρεπό την Κυριακή.
Η Λώρα Μαραγκουδάκη είναι εικαστικός και σκηνοθέτης. Η δουλειά της συνδυάζει το ντοκιμαντέρ με την οπτική και εικαστική έρευνα. Την ενδιαφέρουν οι συλλογικές και ατομικές αφηγήσεις που συνθέτουν τις ιστορίες κοινοτήτων. Η εικαστική της πρακτική συνδυάζει στοιχεία προφορικής ιστορίας, τη χρήση αρχείων και τη συνεργασία με κοινότητες που διεκδικούν ορατότητα σε θέματα όπως η μετανάστευση, η γυναικεία εργασία και οι βίαιοι μετασχηματισμοί στον αστικό χώρο μέσω του gentrification και προγραμμάτων «ανάπλασης». Σπούδασε και εργάστηκε ως εικαστικός, σκηνοθέτρια και επιμελήτρια για χρόνια στην Αγγλία και πλέον ζει και δουλεύει μόνιμα στην Αθήνα.
Η Τατιάνα Μαυρομάτη ζει στην Αθήνα, όπου εργάζεται ως φωτογράφος και καθηγήτρια φωτογραφίας. Η πρακτική της σχετίζεται με τη φωτογραφία ντοκουμέντου και τη χρόνια έρευνα, ενώ πρόσφατα έχει ενσωματώσει και την παραγωγή βίντεο στη μέθοδό της. Τα θέματά της αφορούν τις μεταναστευτικές κοινότητες και κουλτούρες στην Αθήνα, όπως και ζητήματα έμφυλων διαχωρισμών και γυναικείας εργασίας. Φωτογραφίζει γυναίκες από τη Γεωργία από το 2014, σε μια προσπάθεια να κάνει ορατές τις πτυχές της ζωής των γυναικών της Γεωργίας που παραλείπονται από τις κυρίαρχες αφηγήσεις για τις κοινότητες των μεταναστών. Οι φωτογραφίες της έχουν δημοσιευτεί σε ελληνικά και διεθνή sites και εφημερίδες, όπως και σε φωτογραφικές εκδόσεις. Έχει οργανώσει και συμμετάσχει σε πολλές συλλογικές και ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Keeping Country Strong της Bettina Catherine Richter, Αυστραλία, 2023, 29′ Παγκόσμια Πρεμιέρα
Από την καρδιά της ερήμου έως τα νησιά και τις εκβολές της Sea Country, οι αυτόχθονες προστατευόμενες περιοχές καλύπτουν 93 εκατομμύρια εκτάρια γης και θάλασσας και αντιπροσωπεύουν πλέον περισσότερο από το 50% των χερσαίων αποθεμάτων της Αυστραλίας. Οι αυτόχθονες δασοφύλακες βρίσκονται στην πρώτη γραμμή. Εργαζόμενοι σε μερικές από τις πιο απομακρυσμένες γωνιές του πλανήτη, προστατεύουν τα είδη που απειλούνται με εξαφάνιση, καταπολεμούν τις πυρκαγιές στους θάμνους και τα χωροκατακτητικά είδη και διατηρούν τον πολιτισμό τους εν μέσω της αλλαγής του κλίματος.
Η Bettina Richter έχει εργαστεί σε διάφορους ρόλους σε ντοκιμαντέρ, τηλεοπτικές σειρές, ραδιοφωνικά ντοκιμαντέρ και κινηματογραφικά φεστιβάλ για πάνω από 25 χρόνια. Ξεκίνησε την καριέρα της στο ABC TV, συνεργαζόμενη με τον σκηνοθέτη Claude Gonzalez στα ντοκιμαντέρ John Farrow: Hollywood’s Man in the Shadows (Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Σίδνεϋ, Fox TV), Global Haywire (Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Σίδνεϋ, ABC TV) και Utopia (Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Σίδνεϋ). Έχει επίσης εργαστεί σε ντοκιμαντέρ κοινωνικού αντίκτυπου – ως παραγωγός της ταινίας AQUA για τον Μεγάλο Κοραλλιογενή Ύφαλο (Διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για την κλιματική αλλαγή, Κοπεγχάγη) και ως υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων για τις ταινίες Namatjira (Φεστιβάλ Κινηματογράφου Μελβούρνης, ABC TV, Netflix) και Alexandra Seddon: Being Change (ABC TV). Ήταν επίσης σεναριογράφος/σκηνοθέτης/παραγωγός των ντοκιμαντέρ του ABC Radio National Ocean Road και An A to Z of My Grandmother. Η Bettina είναι Διευθύντρια Επικοινωνίας της Country Needs People, μιας ΜΚΟ με επικεφαλής ιθαγενείς που εργάζεται με ιθαγενείς δασοφύλακες σε όλη την Αυστραλία. Το Keeping Country Strong είναι η πρώτη ταινία της ως σκηνοθέτης/σεναριογράφος.
The Board της Carmen Tortosa, Ισπανία, 2023, 19′ Διεθνής Πρεμιέρα
Το ντοκιμαντέρ παρουσιάζει την πραγματικότητα των εργαζομένων που βρίσκονται σε παρατεταμένη αναρρωτική άδεια ή που ζητούν πιστοποίηση μόνιμης αναπηρίας. Η επίλυση εξαρτάται από τη γνώμη του Ιατρικού Συμβουλίου. Η διαδικασία δεν είναι δημοφιλής, αλλά δυστυχώς είναι πιο συχνή απ’ ό,τι νομίζουμε.
Η Carmen Tortosa είναι σκηνοθέτης, σεναριογράφος, γιατρός και καλλιτέχνης που μοιράζεται με πάθος το έργο της. Αφού συμμετείχε σε ένα κινηματογραφικό εργαστήριο που δίδαξε ο Pedro Costa, αποφάσισε να ακολουθήσει καριέρα στα κοινωνικά ντοκιμαντέρ μικρού μήκους. Αυτή η ταινία μικρού μήκους τιμήθηκε με το βραβείο καλύτερου ντοκιμαντέρ μικρού μήκους στα βραβεία Sophia 2021 της Πορτογαλικής Ακαδημίας. Τα επόμενα έργα της είναι τα La Rotonda (2022) και El Tribunal (2023).
Sala 5 του Stefano Santamato, Ιταλία, 2022, 15′ Ελληνική Πρεμιέρα
Το “Δωμάτιο 5, η αίθουσα Carton του Ραφαήλ” προσφέρει μια καθηλωτική εμπειρία στην Pinacoteca Ambrosiana στο Μιλάνο, ένα από τα παλαιότερα και πιο φημισμένα μουσειακά ιδρύματα στον κόσμο. Η ταινία διασχίζει το κατώφλι της επιβλητικής εισόδου του μουσείου για να ανακαλύψει ένα πολύτιμο και μοναδικό έργο τέχνης: το “Cartone di Raffaello”, ένα τεράστιο προπαρασκευαστικό σχέδιο για τη “Σχολή των Αθηνών”, μια τοιχογραφία που δημιούργησε ο Ραφαήλ Σάντσιο για την αίθουσα Signatura των ανακτόρων του Βατικανού (σήμερα Μουσεία του Βατικανού). Ανάμεσα στις πολυάριθμες αίθουσες που περιέχουν σημαντικά έργα τέχνης και ιστορικά αντικείμενα, η Αίθουσα 5 διακρίνεται για την έκθεση του εντυπωσιακού πίνακα του Ραφαήλ. Η ταινία καταγράφει το χρονικό της ανακαίνισης της αίθουσας, ένα έργο του Stefano Boeri Architetti, το οποίο ολοκληρώθηκε χάρη στις ικανότητες εταιρειών και εργαζομένων που αντιπροσωπεύουν την αριστεία της διεθνούς τεχνικής και εργασίας.
Ο Stefano Santamato γεννήθηκε το 1989 και αποφοίτησε με μεταπτυχιακό στην αρχιτεκτονική από το Πολυτεχνείο του Μιλάνου το 2014. Στη συνέχεια εκπαιδεύτηκε στο Cfp Bauer στο Μιλάνο ως σκηνοθέτης ντοκιμαντέρ. Από το 2018 εργάζεται ως ανεξάρτητος κινηματογραφιστής για την εταιρεία παραγωγής βίντεο του Μιλάνου The Blink Fish και Stefano Boeri Architetti, ενώ παράλληλα εκπονεί μια ολοκληρωμένη μελέτη για τη σχέση μεταξύ αρχιτεκτονικής και οπτικοακουστικών μέσων. Η μικρού μήκους ταινία του Troiane (2020) είναι ένα ντοκιμαντέρ που δημιουργεί έναν παραλληλισμό μεταξύ της τραγωδίας του Ευριπίδη και της καταιγίδας Vaia του 2018. Έχει προβληθεί και βραβευτεί σε πολλά διεθνή κινηματογραφικά φεστιβάλ. Επί του παρόντος εργάζεται για την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, Basilico, L’infinito è là in fondo (2023), ένα ντοκιμαντέρ για το έργο του κορυφαίου αρχιτεκτονικού φωτογράφου Gabriele Basilico.
Sister of Mine του Mariusz Rusinski, Πολωνία, 2023, 30′ Ελληνική Πρεμιέρα
Η Zuzia, μια εξαιρετικά ευαίσθητη και καλλιτεχνικά προικισμένη έφηβη, παλεύει σήμερα με τον εθισμό στα ναρκωτικά. Ο αδελφός της, ο οποίος είναι και ο σκηνοθέτης της ταινίας, προσπαθεί να εξακριβώσει τις συνθήκες που οδήγησαν στην πτώση της Zuzia στον εθισμό.
Ο Mariusz Rusinski είναι απόφοιτος της Σχολής Wajda και του προγράμματος σεναρίου του PWSFTviT στο Λοτζ. Επί του παρόντος είναι εγγεγραμμένος στο πρόγραμμα σκηνοθεσίας στη Σχολή Κινηματογράφου του Λοτζ. Η παρθενική του ταινία, “Julia at the Seaside”, έκανε πρεμιέρα στο 60ό Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Κρακοβίας και παρουσιάστηκε σε πολλά άλλα φεστιβάλ, όπως το New Horizons IFF και το Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Πάρνου. Επιπλέον, η ταινία ήταν υποψήφια για το Βραβείο Jan Machulski στην κατηγορία του καλύτερου ντοκιμαντέρ. Ο Mariusz Rusiński αναπτύσσει επί του παρόντος την ταινία μεγάλου μήκους του στο πλαίσιο του μαθήματος σεναρίου “Screenwriting Atelier” και εργάζεται επίσης σε μια ταινία μικρού μήκους στη Σχολή Κινηματογράφου στο Lodz.
The Meatseller της Margherita Giusti, Ιταλία, 2023, 17′ Ελληνική Πρεμιέρα
Το The Meatseller είναι η αληθινή ιστορία της Selinna Ajamikoko, μιας νεαρής Νιγηριανής που φιλοδοξεί να γίνει κρεοπώλης όπως η μητέρα της. Προκειμένου να επιτύχει τον στόχο της, ξεκινά ένα ταξίδι στην Ιταλία, όπου αντιμετωπίζει μια σειρά από προκλήσεις και δυσκολίες. Αυτό το ταξίδι κινουμένων σχεδίων, το οποίο αφηγείται η ίδια η Selinna, μας ξεναγεί στην καθολική αναζήτηση ταυτότητας που χαρακτηρίζει κάθε άνθρωπο.
Η Margherita Giusti ξεκίνησε την καριέρα της ως storyboard artist και βοηθός σκηνοθέτη στη Ρώμη. Το 2020 αποφοίτησε από το τμήμα animation του Centro Sperimentale di Cinematografia στο Τορίνο με το ντοκιμαντέρ κινουμένων σχεδίων En Rang Par Deux, το οποίο συν-σκηνοθέτησε με τις Elisabetta Bosco και Viola Mancini. Είναι συνιδρύτρια της κολεκτίβας Muta Animation.
Old Summer της Maria Wider, Πολωνία, 2023, 25′ Ελληνική Πρεμιέρα
Η Krystyna είναι 72 ετών, αλλά δεν έχει γνωρίσει ποτέ την αληθινή αγάπη. Για να το αλλάξει αυτό, εγγράφεται σε ένα πρακτορείο συνοικεσίων. Οι νέες γνωριμίες της φέρνουν μόνο απογοήτευση. Όταν γνωρίζει μεγαλύτερους άνδρες, συνειδητοποιεί ότι μια σχέση μπορεί να μην είναι αυτό που χρειάζεται στη ζωή της.
Η Maria Wider σπούδασε ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο Jagiellonian, σκηνοθεσία στη Σχολή Κινηματογράφου της Gdynia και στη Σχολή Wajda. Οι μικρού μήκους ταινίες της «We mnie» (2019) και «Gęś» (2021) απέσπασαν πολλά βραβεία σε φεστιβάλ. Αυτή τη στιγμή εργάζεται πάνω στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της, η οποία έλαβε χρηματοδότηση για την ανάπτυξη έργου από το Πολωνικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου.
Los Sandy’s του Jaime Puerta, ΗΠΑ, 2024, 27′ Διεθνής Πρεμιέρα
Η Julia, μια Μεξικανή μετανάστρια και χήρα με επτά παιδιά, πρέπει να εγκαταλείψει το σπίτι της οικογένειάς της, όπου ζούσε 18 χρόνια. Παρά την αβεβαιότητα που την περιμένει, τα παιδιά της προσφέρουν ελπίδα με το μοναδικό μουσικό τους ταλέντο. Ένα συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ μικρού μήκους που εξερευνά τις θυσίες και τη δημιουργική ανθεκτικότητα μιας οικογένειας Μεξικανών μεταναστών στις ΗΠΑ.
Ο Jaime Puerta είναι δημιουργικός διευθυντής, παραγωγός και ιδρυτής της εταιρείας παραγωγής A FILMS με έδρα τη Νέα Υόρκη. Το χαρτοφυλάκιό του περιλαμβάνει δουλειές με μάρκες όπως η Vogue, η Carolina Herrera, η Marriott, η Desigual, η Sorel και η TAG-Heuer, συμπεριλαμβανομένης της βραβευμένης διαφήμισης «TAG-morphosis». Έχει σκηνοθετήσει μουσικά βίντεο για τους Husbandry (ΗΠΑ), Jean-Paul (Ισπανία) και Nung Nung (Ταϊβάν). Ο Jaime διετέλεσε επίσης δημιουργικός βοηθός του σκηνοθέτη της ταινίας του Εκουαδόρ «A Son of Man», η οποία εκπροσώπησε το Εκουαδόρ στα 91α Βραβεία Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας και έλαβε έξι υποψηφιότητες για τα βραβεία Platino του Ιβηροαμερικανικού Κινηματογράφου.
Reem Al Shammary – The Bedouin Boxeur του Mattia Ramberti, Ιταλία, 2023 15′ Ελληνική Πρεμιέρα
Σε ένα στυλιζαρισμένο κινηματογραφικό πορτρέτο, η βεδουΐνα πυγμάχος Reem Al Shammary καθοδηγείται από την επιθυμία της να φτάσει στους Ολυμπιακούς Αγώνες και να εμπνεύσει μια νεότερη γενιά γυναικών να αγωνιστεί κατά της ανισότητας των φύλων στην Ιορδανία.
Ο Mattia Ramberti, γεννημένος στη Ρώμη το 1990, είναι Ιταλός σκηνοθέτης. Μετά από αρκετά χρόνια ως σεναριογράφος και δημιουργικός παραγωγός για το VICE και το FremantleMedia, ο Mattia ξεκίνησε να σκηνοθετεί το 2021 με το ντεμπούτο του βίντεο «Yoshi Funabashi», το οποίο τράβηξε την προσοχή διεθνών φεστιβάλ και συμπεριλήφθηκε στο 1.4 New Directors Showcase, αποσπώντας βραβεία όπως το Best Portrait Film στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Μόδας του Βερολίνου και 30+ επιλογές. Η τελευταία του ταινία μικρού μήκους «Reem Al Shammary – The Bedouin Boxeur» (2023) έκανε διεθνή πρεμιέρα στο Big Sky Documentary Film Festival 2024 που προκρίθηκε για τα Όσκαρ.
Monument του Maksim Avdeev, Ρωσία, 2024, 15′ Ελληνική Πρεμιέρα
Σε έναν προβληματισμό για την οικογένεια, την ταυτότητα και την άβυσσο της ιδεολογίας, ο σκηνοθέτης Maksim Avdeev αντιμετωπίζει τους σκληρούς παραλληλισμούς και τις αγεφύρωτες διαφορές με τον πατέρα του. Ενωμένοι μέσω του αίματος αλλά διχασμένοι από τις διαφορετικές πεποιθήσεις, η σχέση τους υπάρχει μόνο μέσα στα όρια του αρχειακού υλικού. Αναγκασμένος σε εξορία λόγω της ομοφυλοφιλίας του, ο Maksim σπάει τη σιωπή και καλεί τηλεφωνικά τον πατέρα του μετά από 1,5 χρόνο. Η ταινία αναδύεται ως μια ωμή και οικεία εξερεύνηση των ρήξεων μέσα σε μια οικογένεια, καθώς ο Maksim παλεύει με την οδυνηρή συνειδητοποίηση ότι η πίστη του πατέρα του στη ρωσική προπαγάνδα επισκιάζει το δεσμό τους ως γονέα και παιδιού. Μέσα από αυτόν τον απόμακρο διάλογο, ο Maksim ξεκινάει ένα ταξίδι ψυχικής αναζήτησης για να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ τους, περιηγούμενος στην πολυπλοκότητα της αγάπης, της αποδοχής και της αδυσώπητης έλξης των αντικρουόμενων αληθειών.
Ο Maksim Avdeev γεννήθηκε στη μικρή ρωσική πόλη Agryz. Ζώντας στην Αγία Πετρούπολη, ο Maksim αποφοίτησε από τη σχολή υποκριτικής και αφού μετακόμισε στο Βερολίνο λόγω του αυξανόμενου κινδύνου για τα queer άτομα να παραμείνουν στην πατρίδα τους, ο Maksim ξεκίνησε την κινηματογραφική του καριέρα ως σεναριογράφος και σκηνοθέτης. Το Monument είναι η πρώτη του ταινία.
The Most Beautiful Corner in the World του Robo Mihály, Σλοβακία, 2022, 25′ Ελληνική Πρεμιέρα
Το δοκίμιο-ντοκιμαντέρ φωτίζει τη σύγχρονη σλοβακική κοινωνία αποκαλύπτοντας τις προκλήσεις στην αντανάκλαση της γλώσσας και της ιστορίας, η οποία έχει τη δυνατότητα να οδηγήσει στην εμφάνιση ενός νέου αυταρχισμού. Η ταινία παρακολουθεί μια νεαρή Ουκρανή που επιλέγεται σε έναν φανταστικό διαγωνισμό για την επιλογή μιας τηλεοπτικής δημοσιογράφου. Παρακολουθεί διάφορες εκδηλώσεις, ανθρώπους και δημόσιες διαμαρτυρίες, προκειμένου να αποκτήσει μια βαθύτερη κατανόηση της σλοβακικής κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητας. Ενώ ο πόλεμος στην Ουκρανία επισκιάζεται σε μεγάλο βαθμό από την παγκόσμια εστίαση σε άλλα γεγονότα, έχει επίσης σημαντικό αντίκτυπο στην τρέχουσα διάθεση, τις κοινωνικές εντάσεις, τη γλώσσα και την εμφάνιση νέων μορφών λαϊκισμού στη χώρα.
Ο Robo Mihály έχει πτυχίο φιλοσοφίας από το Πανεπιστήμιο Comenius και επί του παρόντος συνεχίζει τις σπουδές του στο Τμήμα Ντοκιμαντέρ της Ακαδημίας Παραστατικών Τεχνών της Μπρατισλάβα. Ασχολείται με τη σκηνοθεσία ταινιών, τη φωτογραφία ντοκιμαντέρ, την περιστασιακή δημοσιογραφία και την κοινοτική οργάνωση. Στις επαγγελματικές και καλλιτεχνικές του προσπάθειες ασχολείται με φιλοσοφικά ζητήματα που σχετίζονται με τη δημοκρατία, τους κοινωνικούς αγώνες, τον ριζοσπαστισμό και τον εθνικισμό.
The Moon Will Contain Usτης Kim Torres, ΚόσταΡίκα, 2023, 18′
Καθώς το μαγικό φεγγάρι τρυπώνει στο λυκόφως, διαφορετικοί χρόνοι περιπλέκονται στην πόλη Manzanillo, που βρίσκεται στην ακτή της Καραϊβικής στην Κόστα Ρίκα. Οι νεαροί και οι ηλικιωμένοι της πόλης ενώνονται και συγκρούονται σε μια ιστορία όπου η πόλη είναι σε θέση να υπάρχει όπως είναι: όμορφη και ξεχασμένη, μυστηριώδης και μονότονη. Η ταινία χρησιμοποιεί ένα ντοκιμαντερίστικο ύφος και στοιχεία επιστημονικής φαντασίας για να εξερευνήσει την πολυπλοκότητα του να μεγαλώνεις σε ένα μέρος όπως το Manzanillo.
Η Kim Torres είναι σεναριογράφος και σκηνοθέτης από την Κόστα Ρίκα και γεννήθηκε το 1993. Το έργο της επικεντρώνεται σε έρευνες σχετικά με την ταυτότητα και την εμπειρία της κατοίκησης ενός σώματος και ενός τόπου, εξερευνώντας αφηγήσεις που παίζουν με έναν ελεύθερο και πειραματικό κινηματογράφο. Οι μικρού μήκους ταινίες της έχουν παρουσιαστεί σε σημαντικά διεθνή κινηματογραφικά φεστιβάλ, όπως στις Κάννες, στο Λοκάρνο, στο MoMa και στο Lincoln Center.
Uapishka της Marie France L’Ecuyer, Καναδάς, 2023 27′, Διεθνής Πρεμιέρα
Τα βουνά Uapishka, που βρίσκονται βόρεια του 51ου παράλληλου, αποτελούν το φυσικό σύνορο μεταξύ του βόρειου δάσους και του αρκτικού νησιού Nitassinan. Στα βάθη του χειμώνα, μια ομάδα Ιννού και μη ιθαγενών τυχοδιωκτών επιχειρεί να διασχίσει αυτή την οροσειρά με χιονοπέδιλα, χωρίς καμία βοήθεια. Αντιμέτωποι με την απεραντοσύνη της περιοχής, τις κακουχίες του βόρειου κλίματος και την ορμητική ανάσα της τούνδρας, ανακαλύπτουν νέους τρόπους συνεργασίας, δημιουργούν συμμαχίες και χαράζουν πορεία επιτυχίας. Καθώς το ταξίδι εξελίσσεται, η περιπέτεια αποκαλύπτει έναν χώρο για συναντήσεις, ανταλλαγή και συμφιλίωση.
Η Marie-France L’Ecuyer, φωτογράφος και δημιουργός ντοκιμαντέρ, ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για τη σχέση μεταξύ του ανθρώπου και του περιβάλλοντός του. Το έργο της προκαλεί τους θεατές να εξετάσουν τη σχέση μεταξύ των ανθρώπων και του φυσικού κόσμου, προτρέποντάς τους να προβληματιστούν για την εσωτερική διάσταση της περιπέτειας και την ομορφιά της ερημιάς. Έχει κάνει την παραγωγή και τη σκηνοθεσία αρκετών ταινιών μικρού μήκους, μεταξύ των οποίων οι ταινίες Territoire intérieur (2021) και Uapishka (2023), οι οποίες έχουν επιλεγεί σε διάφορα κινηματογραφικά φεστιβάλ. Έχει επίσης σκηνοθετήσει τη διαδικτυακή σειρά ντοκιμαντέρ La Virée du Saint-Laurent (2022). Σύντομα θα κυκλοφορήσει και η πρώτη της μεγάλου μήκους ταινία, Marche au pays réel.
When a Rocket Sits on the Launch Padτου Bohao Liu, Κίνα, 2023, 12′
Στην αθλητική κατασκήνωση μπάσκετ, η 15χρονη Fang μιλάει για τα όνειρά της. Αλλά η ζωή δεν σταματά ποτέ, κινείται πολύ γρήγορα. Το κινητό της τηλέφωνο έπεσε στο νερό. Υπάρχουν πάρα πολλά σκαλοπάτια που πρέπει να ανέβει. Οι ενήλικες φαίνεται να αποφασίζουν για το μέλλον της. Και ο πύραυλος εκτοξεύεται κάθε μήνα.
Γεννημένος το 1992 στο Σιτσουάν της Κίνας, ο Bohao Liu σπούδασε σκηνοθεσία και σενάριο στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και στη Σχολή Κινηματογράφου του Λονδίνου. Η ταινία αποφοίτησής του, το ντοκιμαντέρ μικρού μήκους Eagles Rest in Liangshan, κέρδισε το 2021 το Student Academy Award. Επί του παρόντος εργάζεται για την απόκτηση διδακτορικού διπλώματος στις κινηματογραφικές σπουδές στο Παρίσι.
Ο Τελάλης του Βαγγέλη Πυρπίλη, Ελλάδα, 2024, 20’ / The Town Crier by Vaggelis Pirpilis, Greece, 2024, 20′
Ο ηθοποιός Τάσος Κορόζης ζει στην επαρχιακή πόλη του Αγρινίου. Μετά την οικονομική κρίση, οι λιγοστές ευκαιρίες να εργαστεί ως ηθοποιός δεν αρκούν πλέον για να βιοποριστεί. Έτσι δραστηριοποιείται επαγγελματικά στην ανακοίνωση γεγονότων και εκδηλώσεων μέσω μεγάφωνων τοποθετημένων στο ρετρό αυτοκίνητό του, διαφημίζοντας εκδηλώσεις και πανηγύρια.
Ο Βαγγέλης Πυρπίλης είναι κινηματογραφιστής και γραφιστικός σχεδιαστής με Master of Arts στην οπτική επικοινωνία & διαδραστικά μέσα.
Δείτε το πρόγραμμα του Φεστιβάλ εδώ.
Πηγή: ertnews.gr
