Οι ταινίες της εβδομάδας: Θερινά με… διπλή ταρίφα

“Α Quiet Place: Day One”

«Ένα Ήσυχο Μέρος: Ημέρα Πρώτη»

(Το ταξίδι μας στο Φεστιβάλ Μεσογειακού Κινηματογράφου της Μάλτας δεν μας επέτρεψε να παρακολουθήσουμε την ταινία στη δημοσιογραφική της προβολή, για αυτό θα ακολουθήσει αναθεωρημένο κείμενο με κριτική στο site μας στο ertnews.gr).

Ο δύο φορές υποψήφιος για Όσκαρ Τζιμόν Χούνσου θα συναντηθεί με την oσκαρική Λουπίτα Νιόνγκο που υποδύεται μια γυναίκα που καλείται να επιβιώσει στη Νέα Υόρκη που βυθίζεται στη σιωπή, όλα αυτά την πρώτη μέρα της καταστροφής που ακόμα είναι άγνωστοι οι κανόνες επιβίωσης.

“Horizon: An American Saga Chapter 1”

«Horizon: Ένα αμερικανικό έπος, Μέρος Ι»

Yellowstone χωρίς τηλεκοντρόλ στο χέρι ή Χορεύοντας με τους Λύκους και τα εθνικά φαντάσματα;

To Horizon είναι ένας νέος οικισμός στο Ουαϊόμινγκ γεμάτο με λευκούς χριστιανούς, που θα δεχτεί επίθεση από μια αδίστακτη φυλή αυτόχθονων Απάτσι, που (τί παράξενο) ζητούν τα χαμένα τους εδάφη. Παράλληλα, μια νεαρή μητέρα, η Μάριγκολντ, θα «επενδύσει» στον Χέις Έλισον για να βρει τη σωτηρία της. Η ζωή στη Μοντάνα γίνεται μέρα με τη μέρα δυσκολότερη για την Έλεν Χάρβευ, καθώς τα αδέλφια Σάικς την επιθυμούν διακαώς χωρίς να τους αφορά ότι είναι ερωμένη του πατέρα τους.

Σαν ένα εκτεταμένης διάρκειας καλογυρισμένο επεισόδιο τηλεοπτικής σειράς (ή καλύτερα 3 ωριαίων επεισοδίων), το «Horizon: Ένα αμερικανικό έπος, Μέρος  Ι» συνδέει κάπως τις παραπάνω ιστορίες και προσπαθεί να αναδημιουργήσει την αίσθηση και την κλίμακα των κλασικών western του Χόλιγουντ, [κάτι που είχε επιτύχει ο Κέβιν Κόσνερ με το «Χορεύοντας με τους Λύκους» 24 χρόνια πριν]. Η αναβιώση και ταυτόχρονα σύγκρουση με το είδος, μπορεί να μη είναι τόσο «συμφιλιωμένη» για τον θεατή που επιλέγει τη μεγάλη κλίμακα και κινηματογραφική οθόνη, ευτυχώς, ο θεατής που είναι προετοιμασμένος για bridge watching υπό τις οσμές γιασεμιών, θα περάσει χάρμα. Αν και αναλώνεται σε κοινότυπες επαναλήψεις που έφεραν στο παρελθόν σε αδιέξοδο τα «προβληματισμένα» πατριωτικά δείγματα του κινηματογράφου των ΗΠΑ που καταπιάστηκαν με την ιστορία του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου, έχει καλό ρυθμό και φέρει μια κάποια δόξα από το ανά δεκαετίες ξεχασμένο είδος. Το μοντάζ των τελευταίων 10 λεπτών προδίδει την τηλεοπτική κοπή στην αφήγηση καθώς μοιάζει με cliffhanger τηλεοπτικής σειράς. Ενδιαφέρουσα και η μεταμόρφωση της Άμπι Λι.

“Wicked Little Letters”

«Μικρά Πρόστυχα Γράμματα»

Τα “Μικρά Πρόστυχα Γράμματα” έρχονται εξπρές και συστημένα για τα θερινά.

100 χρόνια πριν, ένα σκάνδαλο θα θέσει την ελευθερία του λόγου στο μικροσκόπιο της εποχής με τους διαθλαστικούς φακούς της κοινωνίας να υποκύπτουν στην ανόητη σεμνοτυφία και τη θλιβερή ανοησία όσων ενεπλάκησαν.

Σε μια παραθαλάσσια πόλη της Αγγλίας τη δεκαετία του 1920, η Edith (Olivia Colman) αρχίζει να λαμβάνει γράμματα με ασυνάρτητο υβρεολόγιο. Σύντομα θα στοχοποιήσει την αθυρόστομη γειτόνισσα της Rose (Jessie Buckley) που πρόσφατα μετανάστευσε από την Ιρλανδία. Η μοναδική γυναίκα αστυνομικός της περιοχής (Anjana Vasan), θέλοντας να ισχυροποιήσει τη θέση της στο τμήμα, θα ερευνήσει σε περισσότερο βάθος της υπόθεση για να εξιχνιάσει τη συκοφαντία βρίσκοντας τους πραγματικούς ενόχους.

Τα «Μικρά Πρόστυχα Γράμματα» είναι μια πολύ φρέσκια και ευχάριστη κωμωδία που δεν καταφέρνει στο απόλυτο να εκμεταλλευτεί το ορισμένο από το θέμα πεδίο. Αποφεύγοντας την τεθλασμένη αφήγηση με διακριτικότητα και λεπτότητα, αφήνουν τις ηρωίδες που ερμηνεύουν οι Κόλμαν και Μπάκλευ να σχολιαστεί το δήθεν των ηθών. Όμως το γεγονός ότι το σενάριο γνωστοποιεί έγκαιρα την αθωότητα της Rose, αποδυναμώνει το συγκριτικό κοινωνικό σχόλιο δύο εποχών, τη διερεύνηση των ηθών της γυναίκας το 1920 (και του 2020) και εν τέλη αναλώνεται σε μια ψυχαγωγική φάρσα στο ύφος των whodunnit ιστοριών, δημιουργώντας μια χαμένη ευκαιρία να εκτεθεί στην ουσία ο παγιωμένος μισογυνισμός της εποχής ή να αναδειχτεί ο πόνος ψυχής των γυναικών που έχουν υποστεί πολλαπλές απορρίψεις.

«Ο Τελευταίος Ταξιτζής»

Με μία σοκαριστικά άμεσα σκηνή εισαγόμαστε στον κόσμο του «Τελευταίου Ταξιτζή» (το «τελευταίος» σε διπλή ερμηνεία). Ένας πενηντάρης εξ’ ανάγκης ταξιτζής, αφού θα λογομαχήσει με ένα φαινομενικά τσιγκούνη πελάτη, θα γίνει μάρτυρας της αυτοκτονίας του. Στη στροφή της «βίδας», θα αντιληφθεί τρομαγμένος το επίκαιρο της ύπαρξης και θα εκμεταλλευτεί το ευάλωτο μιας στιγμής με μια νεαρή πελάτισσα του. Η ανάμνηση αυτής της στιγμής θα του γίνει εμμονή καταδικάζοντας τον γάμο του, τη νεαρή κοπέλα και τον ίδιο του τον εαυτό.

Ο Στέργιος Πάσχος, εκτός από τη σαφήνεια των γεγονότων που διευκολύνουν την σε ουσία ανάλυση των χαρακτήρων, ξέρει να δημιουργεί σασπένς χωρίς να το υποβαθμίζει στο αίσθημα της αγωνίας. Η φαινομενική κρίση των 50, τα χαμένα όνειρα και η αποστεωμένη κανονικότητα της επιβίωσης ενυπάρχουν χωρίς ευτυχώς να υπογραμμίζονται άτσαλα. Με τον Κώστα Κοροναίο να επιβαρύνεται το πολύπλοκο της απλότητας, και τη Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου που τόσο δεξιοτεχνικά, μυστηριακά και σαρωτικά αποκωδικοποιεί τον ψυχισμό της ηρωίδας της με λεπτές αντιδράσεις στην τελευταία σκηνή, έχει ένα αξιοποιήσιμο υλικό που με αυτό ζυμώνει την ουσία των δεδομένων του. Υπάρχουν όμως και δύο σκηνές που οι ερμηνευτικές κατευθύνσεις (ο εξομολογητικός διάλογος στην πρώτη έξοδο με την πελάτισσα και η συγκρουσιακή σκηνή πριν το τέλος) λερώνουν το κατά τα άλλα μελετημένο κομψοτέχνημα του.

Σε αντίθεση με την «Ολέθρια Σχέση», η ερωτική εμμονή αφουγκράζεται τον συγκρουσιακό μηδενισμό ενός τρομαγμένου άντρα που προς τιμήν του παίζει το τελευταίο του χαρτί γνωρίζοντας εκ προοιμίου ότι θα χάσει.

«Gas Stastion ή Τα Περιστέρια της Λαχώρης»

Με συζητήσεις και υλικό από τα κινητά, το «Gas Station ή Τα Περιστέρια της Λαχώρης» είναι ένα ντοκιμαντέρ για το ναυάγιο της Πύλου στις 14 Ιουνίου 2023. Το αλιευτικό σκάφος που μετέφερε περίπου 750 μετανάστες κατέληξε τάφος για 82 ανθρώπους, μια τρομακτική περιπέτεια για τους 104 που επιβίωσαν και ένα μυστήριο για τους υπόλοιπους αγνοούμενους επιβάτες. Η ταινία του Θωμά Σιδέρη ανατρέχει σε όσα συνέβησαν και τα ηχητικά ντοκουμέντα του σε διαλύουν.

“Blue Lock The Movie – Episode Nagi”

Δύο συμμαθητές στο λύκειο με τρομερό ταλέντο στο ποδόσφαιρο, προσκαλούνται να λάβουν μέρος στο μυστηριώδες Blue Lock Project. Εκεί, οφείλουν να αποδείξουν πως είναι οι καλύτεροι επιθετικοί της χώρας, έχοντας απέναντί τους μια σειρά από ανυπέρβλητους αντιπάλους. Η ταινία είναι βασισμένη στην ομώνυμη anime ποδοσφαιρική σειρά. Την αφήνουμε για να κριθεί από αυτούς που έχουν παρακολουθήσει την anime σειρά και τους ενδιαφέρει άμεσα.

“Panda Bear in Africa” (ani)

«Ο Παντα- Πανγκ στην Αφρική»

Φάσα: «Ο Παντα- Πανγκ στην Αφρική» Για τους μικρούς μας φίλους

Ένα αστείο και περιπετειώδες πάντα, ο Πανγκ, θα ταξιδέψει από την Κίνα στην Αφρική για να σώσει τη δράκαινα φίλη του που έχει πέσει θύμα απαγωγής από έναν τρελό μπαμπουίνο και του κροκόδειλου συνεργού του. Στο ταξίδι του, θα ανακαλύψει έναν άγνωστο για εκείνο κόσμο και θα έρθει αντιμέτωπο με απειλές που ούτε μπορούσε να φανταστεί.

Έχοντας στο μίξερ όλες τις κινηματογραφικές επιτυχίες του είδους και τους ισάριθμους χαρακτήρες, το «Πάντα-Πανγκ στην Αφρική»… δεν ανακαλύπτει την Αμερική. Σίγουρη συνταγή σε fast food οπτική κατανάλωσης για τους γονείς που θέλουν να βγάλουν τα παιδιά τους εκτός σπιτιού και δεν γουστάρουν πάντα γκρίνιες.

“The Straight Story” (1999) 25th Anniversary Reissue

Ο 73χρονος Άλβιν Στρέιτ, επιλέγει τον στρέιτ δρόμο για να επισκεφτεί τον άρρωστο αδελφό του, όταν, λόγω ηλικίας και υγείας, δεν του επιτρέπουν να οδηγήσει μέχρι εκεί. Διέσχισε λοιπόν εκατοντάδες χιλιόμετρα από την Άιοβα ως στο Γουισκόνσιν επάνω σε μια μηχανή του γκαζόν και «κούρεψε» σύρριζα όσους για κάποιους λογικούς αλλά και για παράλογους λόγους- δεν του επέτρεπαν να κάνει αυτό που είχε ταχθεί η ψυχή του. Και μόνο από την αφήγηση της αληθινής ιστορίας, καταλαβαίνετε ότι 25 χρόνια μετά, το πιο δροσερό αεράκι θα φυσήξει ξανά στην καρδιά σας, και αυτό όχι επειδή θα το δείτε ξανά ή για πρώτη φορά- σε σινεμά.

“The Big Chill”

«Η Μεγάλη Ανατριχίλα»

Η αυτοκτονία ενός φίλου τους θα φέρει ξανά κοντά την παρέα των 8 που θα βυθιστούν σε ανασκόπηση αυτής της σύντομης πορείας της ζωής τους, από τα επαναστατικά ‘60es στο φαινομενικά ευοίωνο 80es.

To υπαρξιακό δράμα του Λόρενς Κάσνταν μπορεί να έχει χάσει λίγη από τη φρεσκάδα και την ορμή του, πλέον όμως κερδίζει αυτό που απολαμβάνουν οι γευσιγνώστες από τα παλαιωμένα κρασιά: τη γεύση μιας ανάμνησης, την ένταση της στιγμής, το μεθυστικό «ίσως να» απέναντι στο γειωμένο «τώρα δεν αλλάζει».

“Sansho The Bailiff” (RI)

«Επιστάτης Σάντσο»

Όταν ένας ιδεαλιστής κυβερνήτης δεν υπακούει τις προσταγές του κυρίαρχου φεουδάρχη, θα καταδικάσει για τις αξίες του όχι μόνο τη ζωή του αλλά και αυτή της οικογένειας του. Η σύζυγος και τα δυο παιδιά του αφήνονται να επιβιώσουν μόνοι τους, με αποτέλεσμα να απαχθούν από ληστές. Η μητέρα πουλιέται ως πόρνη και τα παιδιά γίνονται σκλάβοι στο φέουδο του σκληρού επιστάτη Σάνσο, όπου μεγαλώνουν κάτω από απάνθρωπες συνθήκες. Του Κένζι Μιζογκούτσι.

Ο μεταπολεμικός Κένζι Μιζογκούτσι, αγγίζει τις ανθρώπινες ψυχές αποφεύγοντας τους μελοδραματισμούς και χαρίζοντας μας ένα από τα πιο εμβληματικά δείγματα Ιαπωνικού Κινηματογράφου της εποχής.

Πηγή: ertnews.gr