Συγκλόνισε ο Ετεοκλής Παύλου: «Είδα τον εαυτό μου ξαπλωμένο στον δρόμο με ένα σεντόνι από πάνω»

«Εκείνο το απόγευμα βρέθηκα στη μέση μιας συμπλοκής οπαδών, ένας από όλους αυτούς έβγαλε ένα όπλο και θέλησε να μου πάρει τη ζωή. Το να νιώθεις ότι «φεύγεις», είναι ένα συναίσθημα το οποίο το κουβαλάς για πάντα. Δεν μπορώ να περιγράψω πόσο άσχημο συναίσθημα είναι να νιώθεις ότι τελείωσαν όλα. Είναι ένα μοναχικό μονοπάτι, δεν μπορείς να το μοιραστείς με κανέναν όχι γιατί ο άλλος δεν μπορεί να το αντιληφθεί, αλλά επειδή είναι κάτι πολύ δύσκολο, πολύ εσωτερικό που παλεύεις κι εσύ ο ίδιος να το ερμηνεύσεις. Μπορεί να σου πάρει και μία ζωή να το αντιληφθείς», εξομολογήθηκε ο Ετεοκλής Παύλου.

«Θα πω κάτι βαρύ και λίγο στενάχωρο, δεν θέλω να ακουστεί δυσοίωνο αλλά αυτή είναι η δική μου πραγματικότητα. Δεν θεωρώ ότι πρέπει να φτάνεις τόσο κοντά στον θάνατο, να το βιώνεις όλο αυτό και μετά αυτή την ανάμνηση να την κρατάς για πάντα. Θα ήθελα με έναν τρόπο να φεύγει. Είναι πολύ δύσκολο να έχεις αυτό το συναίσθημα μέσα σου, πάνω σου, είναι βαρύ πολύ», εκμυστηρεύτηκε ο Ετεοκλής Παύλου και περιέγραψε στη συνέχεια:

«Ένιωσα ότι πεθαίνω. Ήταν η στιγμή που έβγαλα αίμα από το στόμα, είδα έτσι θολά τα λαμπάκια του ασθενοφόρου να φεύγουν και ένιωσα ότι φεύγω.

Έχω ως εικόνα τον εαυτό μου ξαπλωμένο στον δρόμο με ένα σεντόνι από πάνω. Είναι μια εικόνα που την είπα μετά από καιρό στους τραυματιοφορείς. Τους ρώτησα «γιατί μου βάλατε σεντόνι» και μου είπαν «πού το ξέρεις;» και τους λέω «το είδα».

Ήμουν σε κώμα ένα μήνα και… όταν ξύπνησαν δεν ήξερα πού είμαι. Η μητέρα μου πήρε την απόφαση και υπέγραψε για το αν θα μου ακρωτηριάσουν το πόδι. Αφού ξύπνησα, μετά από λίγα δευτερόλεπτα κατάλαβα ότι δεν μπορώ να κουνηθώ και μου πήρε 7 μήνες να ανοίξω ένα μπουκάλι με νερό μόνος μου. Ήμουν πολυτραυματίας, έκανα 15-16 χειρουργεία. Δεν είχα δύναμη να σηκώσω τα χέρια μου».