Ταινίες της εβδομάδας: Το πιο πολύτιμο φορτίο είναι να είσαι ακόμα εδώ

Πολλές ενδιαφέρουσες ταινίες βγαίνουν στους ελληνικούς κινηματογράφους την Πέμπτη 13 Φεβρουαρίου 2025. Ας τις δούμε αναλυτικά:

Είμαι Ακόμη Εδώ

Η Εουνίσι Πάιβα, σύζυγος του βουλευτή του εργατικού κόμματος Ρούμπενς Πάιβα, θα βρεθεί από τη μια μέρα στην άλλη να παραμένει εγκλωβισμένη στο σπίτι της με τα παιδιά της περιμένοντας τον άντρα της να επιστρέψει από μια ανάκριση για την οποία αγνοεί και τον λόγο και τη διαδικασία που θα ακολουθηθεί. Σύντομα θα καταλήξει και εκείνη να ανακρίνεται με αφορμή τη διαβίωση της κόρης τους Βέρα στο Λονδίνο. Για αυτή τη δεμένη οικογένεια, «η πατρίδα τους» είναι η θάλασσα, το εξαίρετο σουφλέ της Εουνίσι και η ανιδιοτελής αγάπη και αλληλοϋποστήριξη. Πλέον, η πατρίδα τους μεταμορφώνεται σε ανηφόρα ενός δύσβατου μονοπατιού που αγνοούν τί θα βρουν στην κορυφή -αν φτάσουν ποτέ-. Το μόνο που δίνει ελπίδα στη ζωή της Εουνίσι είναι ο αγώνας της για το «Habeas corpus*», που, όσο περνάει ο καιρός, όλα δείχνουν πως, στο καλό σενάριο, θα συνδυαστεί με τη ληξιαρχική πράξη θανάτου του συζύγου της.

Η ιστορία χωρίζεται σε 3 χρονικές περιόδους, η πρώτη με τη μετάβαση από τη δημοκρατία στο στρατιωτικό πραξικόπημα, η δεύτερη στον δρόμο προς τη δικαίωση και η τρίτη, που περιλαμβάνει την αποτίμηση του προσωπικού αγώνα της Εουνίσι Πάιβα. (Στην τρίτη περίοδο, η συγκλονιστική σιωπή της Φερνάντα Μοντενέγκρο με τα αξέχαστα νεύματα και τη σκυμμένη ράχη στο αναπηρικό καροτσάκι, πολύ δε περισσότερο το χαμόγελο σε τρεις πράξεις ανά φωτογραφία, απογειώνουν την ταινία).

Ο Βάλτερ Σάλες καταφέρνει να πει τη σύγχρονη ιστορία της Βραζιλίας με μέσο του τη μετρημένη μεν, σαρωτική δε ερμηνεία της Φερνάντα Τόρες [κόρη της Φερνάντα Μοντενέγκρο, η οποία υποδύεται την Εουνίτσε σε μεγάλη ηλικία], που θεμελιώνεται σε ημιτόνια έκφρασης. Χωρίς στιγμή να γίνεται καταγγελτική και η ταινία, και η ερμηνευτική απόδοση της πρωταγωνίστριας, ο θεατής αδυνατεί να είναι αμέτοχος. Στην ταινία ο πόνος μετατρέπεται σε μια ζωντανή εμπειρία, όπου κάθε κίνηση και κάθε σιωπή αποκαλύπτουν το βάθος μιας μάχης για την αλήθεια, που θα παραμείνει υπό τη σκιά της αλήθειας.

*Το «Habeas corpus» είναι μια νομική έννοια που προέρχεται από τη λατινική φράση «habeas corpus ad subjiciendum», η οποία μεταφράζεται ως «να έχεις το σώμα για να το υποβάλεις». Χρησιμοποιείται για να περιγράψει το δικαίωμα ενός ατόμου να μην κρατείται παράνομα ή χωρίς τη δέουσα νομική διαδικασία. Συγκεκριμένα, αναφέρεται στην έννοια του δικαιώματος να ζητήσει κάποιος από το δικαστήριο να εξετάσει αν η κράτησή του είναι νόμιμη.

Το Πιο Πολύτιμο Φορτίο

Η κινηματογραφική μεταφορά στη μεγάλη οθόνη του μυθιστορήματος του Ζαν-Κλοντ Γκρινμπέρ, φέρει τη σφραγίδα του βραβευμένου με Όσκαρ Μισέλ Χαζαναβίσιους (Ο Αρτίστας). Κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, μια άτεκνη ξυλοκόπος βρίσκει παρατημένο ένα μωρό κοντά στις γραμμές του τραίνου. Χωρίς δεύτερη σκέψη αποφασίζει να το πάρει και να το μεγαλώσει, παρ’ όλες τις αντιρρήσεις του συζύγου της. Η φτώχια, οι κακουχίες και το δύσβατο της περιοχής που ζουν στην Πολωνία κάνει ακόμα πιο θαρραλέα την επιλογή της. Το κλίμα του πολέμου έχει αφυδατώσει τις καρδιές των ταλαιπωρημένων συμπολιτών της, που δεν αναγνωρίζουν την αλτρουιστική της πράξη ως χαμηλόφωνη κραυγή ελπίδας για το μέλλον που μέχρι εκείνη τη χρονική στιγμή, ούτε που αχνοφαίνεται.

Ο Μισέλ Χαζαναβίσιους επιλέγει το animation ως μέσο έκφρασης, όχι για να λειάνει τις γωνίες αλλά για να αποτυπώσει τη φρίκη με τις εικόνες που της αναλογούν: αποστεωμένοι άνθρωποι, βία χωρίς ηθικούς ενδοιασμούς, και ανοίκειος περιβάλλοντας χώρος στοιχειοθετούν ένα σκαρίφημα φρίκης που -απροσδόκητα- εγκρίνει την αγάπη. Η διάσωση του μικρού παιδιού, όπως και κάθε διάσωση, επανανοηματοδοτεί τους κύκλους της ιστορίας, που στη ρυτίδα του χρόνου, φαντάζεται το μέλλον της σε σπείρα.

Τρελή από Έρωτα – Μπρίτζετ Τζόουνς: Η Επιστροφή

Συνήθως είναι ωραίο να ωριμάζεις μαζί με τον ρόλο που σε ανέδειξε. Το να μεγαλώνεις απλά και παράλληλα μπορεί να σημαίνει ότι «γερνάς» και ο γερασμένος -συχνά συνυφασμένος με το «κουρασμένος»- ρόλος μιας προσωπικότητας που στηρίχτηκε στη σπιρτάδα, την εξωστρεφή -λόγω των voice over- εσωτερική φωνή και την ικανότητα να επιλέγει το «σωστό λάθος» τη «λάθος-σωστή» στιγμή ως απότοκο ενός λειτουργικού αστείου, στερείται των παραπάνω.

Η 4η συνέχεια των ιστοριών της Μπρίτζετ Τζόουνς -δυστυχώς- βρίσκει και την ηρωίδα και το χιούμορ της, κουρασμένο -και όχι ουσιαστικά ενηλικιωμένο-. Η Μπρίτζετ, ώριμη ή συμβατή με όσα πρέσβευε έστω στις δύο πρώτες ταινίες, μεταμορφώνεται στο απότοκο του συνόλου των αλλαγών της [οικογένεια, παιδιά, πένθος και συνεπακόλουθα] αλλά και της έμπνευσης της.

Το να υπηρετείς ένα στυλ, έναν μύθο και ένα φραντσάιζ ταυτόχρονα, είναι ευθύνη καθώς χρειάζεται να ικανοποιείς και το κοινό που σε ακολουθεί 25 χρόνια, και να μπορείς να στρατολογήσεις νέους φαν.

Αφήστε το φραντσάιζ στην πάντα και θυμηθείτε την Έμμα Τόμσον στο «Καλή Τύχη Λίο Γκράντε». Υπηρέτησε ίσως και ανώτερα από το σενάριο μια ρεαλιστική απεικόνιση της επαναφοράς μιας μεσήλικης γυναίκας στη ζωή μέσω του σεξ. Σχετικά με τη Μπρίτζετ και τον μύθο της τώρα, όταν είναι αποτυπωμένος στα βιβλία της Helen Fielding, οι λέξεις έχουν την ευελιξία να μεταπλάθονται σε ιστορίες, οπτικοποιημένες από τη φαντασία των αναγνωστριών τους [κυρίως]. Στη συγκεκριμένη ταινία, τέταρτη της σειράς, οι ατάκες πέφτουν εκτός ρυθμού και χάνονται τα αστεία, οι συγκυρίες που εξελίσσουν την ιστορία είναι βεβιασμένες για τις δραματουργικές αναγκαιότητες του template των rom com και οι αμηχανίες δεν έχουν σωθεί ούτε από τη σκηνοθεσία ούτε το σενάριο και σαφέστατα ούτε το μοντάζ της ξεχειλωμένης [130 λεπτά παρακαλώ] ταινίας.

Η απενοχοποίηση του tinder, η μονοδιάστατη κριτική των οικογενειακών ομάδων (σύλλογοι γονέων και κηδεμόνων), και η ευκολία εύρεσης όχι ενός αλλά δύο συντρόφων σε γυναίκα που εμφανώς είναι παρατημένη και πάσχει από κατάθλιψη, στα κατά της ιστορίας. Στα υπέρ, οι αναμνήσεις που συνδέονται με τον μύθο της Μπρίτζετ και εκείνες οι λίγες στιγμές (ιδιαίτερα οι δύο σεκανς που περιλαμβάνουν την Έμμα Τόμσον, που καθόλου τυχαία δεν ανέφερα ως παράδειγμα παραπάνω) όπου το χιούμορ συναντάται με το timing.

Η ταινία διανέμεται στην Αμερική αποκλειστικά από πλατφόρμα, ενώ στη χώρα μας (όπως και σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες), κινηματογραφικά.

Αγαπούσε Τα Λουλούδια Περισσότερο

Προσπαθώντας να φτιάξουν μια χρονομηχανή που θα φέρει ξανά στη ζωή τη μητέρα τους, θα στέλνουν στην άλλη διάσταση -αρχικά γουρουνάκια- που θα επιστρέφουν πλήρως μεταλλαγμένα. Στόχος τους είναι, όταν θα μπει ανθρώπινο πλάσμα και θε μεταφερθεί στο «πέρα από εδώ», να επιστρέψει και να τους λύσει απορίες σχετικά με το «πίσω από εκεί». Όλα αυτά για να συναντήσουν μια μέρα τη νεκρή μητέρα τους και να πάρουν απαντήσεις σε όσα τους απασχολούν και ακόμα δεν είναι σε θέση να τα διατυπώσουν ως ερωτήματα. Όταν, από λάθος-από τύχη-από περιέργεια, μια κοπέλα εισχωρήσει στη μηχανή και επιστρέψει διχοτομημένη -και εκφραστικά λοβοτομημένη-, οι ελπίδες των μικρο-επιστημόνων αδελφών να αποκωδικοποιήσουν μέρος της αλήθειας θα αχνοφαίνονται. Η επιστροφή όμως του πατέρα τους από τη Γαλλία, θα κάνει κάπως πιο άβολη την επίσπευση της αλήθειας που αναζητάνε.

Κάπου ανάμεσα στη «Μύγα», τη χρονομηχανή του Στούι στο «Family Guy», τον φροϋδικά διαστρεβλωμένο μύθο του «Ορφέα και Ευρυδίκης» και το σύμπαν του Νικολαϊδη, βρίσκεται ο κινηματογράφος του Γιάννη Βεσλεμέ που έχει πρωτοτυπία και ιδρώτα (οι κατασκευές προσθέτουν υπεραξία στη σκοτεινά παραμυθένια αφήγηση), όπως και φανατισμένο κοινό που επιθυμεί να επισκεφτεί τις ατραπούς του δημιουργικού του εγκεφάλου. Όμορφα χειροποίητη κατασκευή που χάνει στο όλον της ιστορίας αλλά κερδίζει με τη στιβαρή τόλμη του να είναι -και να επιβάλλεται- για αυτό που είναι.

Dog Man

Το «Dog Man» είναι ό,τι πιο ενδιαφέρον μας έχει χαρίσει ο κόσμος των παιδικών προσχολικής ηλικίας, γιατί το ξεκούδουνο χιούμορ του ξεκουρδίζει τη βαρεμάρα και συντονίζει την ενήλικη ψυχή σε ένα μοντυπαϊθονικό σύμπαν. Η ιστορία του αστυνομικού και του σκύλου του, που για να επιβιώσουν και οι δύο συνδέθηκαν σε ένα σώμα (κεφάλι σκύλου-σώμα αστυνομικού) είναι σαρωτικά αστεία, υπερρεαλιστικά χιουμοριστική στα όρια του σπλάπστικ και τολμηρά έντιμη με το άκρως παιδικό κοινό και τους ενήλικες που δεν έχουν ξεχάσει την τότε μικρή τους ηλικία. Άχαστο με μια λέξη. Σε κάνει να τρέχεις πίσω από το μπαλάκι, να γαβγίζεις, να σου τρέχουν τα σάλια και να κουνάς την ουρίτσα σου, απλά αφηγούμενος την εμπειρία. Γέλια μέχρι δακρύων. Αυτό λέω μόνο.

Captain America: Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος

Ο Κάπτεν Αμέρικα έχει κληθεί να προστατέψει τον νέο Πλανητάρχη. Επίσης για ακόμα μια φορά είχε προβολή στο παρα-πέντε και εμπάργκο στις κριτικές μέχρι την ώρα που παραδώσαμε τα κείμενα μας, για τους λόγους που σωστά έχετε υποψιαστεί. Σιωπή θέλει, σιωπή παίρνει. (Περισσότερα για την ταινία, διαβάστε εδώ).

Μαίρη, Μαριάννα, Μαρία – Τα Άγνωστα Ελληνικά Χρόνια της Κάλλας

Επίσης προβάλλεται η ταινία που αποκαλύπτει άγνωστες πτυχές της σχέσης της Μαρίας Κάλλας με την Ελλάδα, εστιάζοντας στην ενηλικίωσή της κατά την Κατοχή και στις επιστροφές της μετά το 1957 ως παγκόσμια σταρ της όπερας.