Γιατί μας… χέζεις ρε Νταλάρα;;;

Να το ξεκαθαρίσω από την αρχή. Θεωρώ τον Γιώργο Νταλάρα τον μεγαλύτερο εν ζωή Έλληνα τραγουδιστή. Του έχω δε, ιδιαίτερη αδυναμία για δυο λόγους. Πρώτον επειδή στις δυο ωραίες συνεντεύξεις που είχαμε κάνει, είχαμε μοιραστεί την ίδια λόξα για τη θάλασσα. Ο Γιώργος, για όσους δεν το ξέρουν, είναι εξαιρετικός καπετάνιος. Και ατρόμητος. Παίρνει τη βάρκα χειμώνα καλοκαίρι, δεν κοιτάει ποτέ του τον καιρό και ταξιδεύει, δαμάζοντας τα στοιχεία της φύσης. Εκεί, στη μάχη με τη φύση, ο πήχης του ανταγωνισμού ειναι ψηλά, γιατί η αλήθεια είναι ότι στην πίστα του τραγουδιού τους άλλους δεν τους βλέπει, ή για να είμαι ακριβής, δεν θα έπρεπε να τους βλέπει…

Ο δεύτερος λόγος είναι ότι ο Γιώργος μου αρέσει γιατί μοιάζουμε και σε κάτι ακόμα. Ο Γιώργος έχει άποψη. Και αλίμονο αν ο Γιώργος δεν είχε άποψη με τέτοια διαδρομή και επιτυχία. Και τη λέει. Υπό κάθε συνθήκη και αψηφώντας το όποιο κόστος. 

Πάμε τώρα στην ουσία. Είχε δίκιο ο Γιώργος για την κακή ποιότητα της τηλεόρασης και της δημοσιογραφίας; Σε μεγάλο βαθμό ναι!Το επικοινώνησε σωστά; Κατά την ταπεινή μου γνώμη: ήταν όλο λάθος!!!

Η δημοσιογραφία και η τηλεόραση είναι σε όλο τον δυτικό ελεύθερο κόσμο περίπου ίδιες. Μη σας πω ότι στην Ελλάδα έχουμε πολύ καλύτερη τηλεόραση σε σχέση με άλλες, πιο προηγμένες χώρες. Κιτρινίζει η τηλεόραση; Προφανώς. Ξεπερνάει τα όρια; Πολλές φορές ναι, αλλά όχι όλες οι εκπομπές, όχι όλοι οι παρουσιαστές και δημοσιογράφοι. Και είναι πέρα για πέρα άδικο το «τσουβάλιασμα». Αν υπάρχουν κάποιοι αλήτες που συνεχώς, και όχι από λάθος, τσαλαπατούν κάθε ίχνος ανθρώπινης -ούτε καν δημοσιογραφικής- ηθικής, δεν μπορεί να παίρνει η μπάλα τους πάντες. 

Ούτε μπορούμε να ποινικοποιούμε τηλεοπτικές ζώνες ή κυρίως τους τηλεθεατές που παρακολουθούν την οποιαδήποτε εκπομπή, ούτε να ρίξουμε το ανάθεμα και το βάρος σε νέα παιδιά που υποτίθεται έχουν πάρει λάθος δρόμο στη ζωή και θα έπρεπε να ντρέπονται οι γονείς τους για αυτά. Αν είναι δυνατόν. Ποιος επίγειος Θεός παίρνει τέτοιο βάρος: για το ποιος γονιός και για ποιούς λόγους θα ντρέπεται για το ίδιο του το παιδί. Βαρύ! Και ειδικά όταν λέγεται από έναν γονιό.  

Άντε πάμε παρακάτω. Γιώργο μου, και μένα δεν μου αρέσουν αισθητικά οι γυναίκες με υπερβολικές πλαστικές επεμβάσεις. Είναι, όμως, η δική μου αισθητική. Κοίτα λίγο γύρω σου. Δες τα περισσότερα κορίτσια. Έχουν την πλαστική εικόνα, την οποία εσύ κατηγόρησες. Είναι δικαίωμά τους όμως.  Και στο τέλος τέλος από πουθενά δεν προκύπτει ότι μια γυναίκα με πλαστικές, θα κάνει χειρότερη δημοσιογραφία από μία γυναίκα που δεν έχει κάνει πλαστικές. Τι εύκολοι, παλιακοί και αναχρονιστικοί συνειρμοί είναι αυτοί;

Το άλλο; Παρακολουθούν λέει την πρωινή ζώνη νοικοκυρές και γιαγιάδες που μαγειρεύουν. Και που ακριβώς είναι το κακό; Τις έχουμε στο μυαλό μας ως κάτι κατώτερο; Θα πρέπει με κάποιο τρόπο, στην δημοκρατία μας, να τις αποκλείσουμε επειδή πιθανόν να μην τους αρέσει να βλέπουν στις πρωινές εκπομπές τις αντιρατσιστικές διαδηλώσεις στη Γερμανία; Που για να λέμε και του στραβού το δίκιο, δεν είδα να προβάλλονται και σε καμία άλλη  ζώνη ή σε άλλες σοβαρότερες, όπως εσύ τις θεωρείς, εκπομπές.  

Ο δρόμος απο τις αριστερές, υποτίθεται, προοδευτικές απόψεις μέχρι τον ρατσισμό, τον φασισμό και τον αποκλεισμό ομάδων στο όνομα της ποιότητας που αυτόκλητα ο καθένας υπερασπίσεται, μάλλον είναι πιο κοντινός απ’ όσο ο καθένας μπορεί να φανταστεί…

Γιώργο, ωραίο και εύκολο το… «χέσιμο» στο… «πέσιμο». Μόνο που στην περίπτωση σου δεν ήταν ούτε άκομψο, ούτε προσβλητικό, αλλά απλά πιο πολύ απο οτι έπρεπε πιεστικό. Η δράση φέρνει αντίδραση όμως. Κι όταν ο κορυφαίος το… «ανοίγει» το ρημάδι και παίρνει ο… διάολος τρεις-τέσσερις άλλους κορυφαίους, ο δημοσιογράφος της ψυχαγωγίας οφείλει να ρωτήσει. Αυτή ακριβώς είναι η δουλειά του. 

Τι σχέση έχει λοιπόν αυτό, με το… «πέσιμο» στον χαροκαμένο πατέρα, την μάνα ή τον αδελφό που είναι κατάπτυστο και καταδικαστέο από όποιον κι αν γίνεται.  Και ναι γίνεται αλλά δεν το κάνουμε όλοι και είναι κρίμα να μας πέρνει όλους η μπάλα.

Στη δική σου περίπτωση όμως μιλάμε για πέσιμο» στο πρόσωπο των ημερών και μάλιστα σε μια δημόσια εμφάνισή και όχι ιδιωτική. 

Και όπως ήταν απολύτως φυσικό έγινε ακόμα μία κοινωνική επανάσταση των σόσιαλ υπέρ των απόψεων Νταλάρα. Γιώργο μου, για μένα η γνώμη των σόσιαλ έχει πάψει εδώ και πολύ καιρό να είναι πυξίδα ορθότητας απόψεων. Ξέρεις τι αποθέωση βίωσα μετά τα Τέμπη; Και επειδή αναφέρθηκες οτι αποκλείουμε τις αλήθειες, θέλω να σε ενημερώσω οτι ο υπογράφων πέρασε όσο κανείς άλλος μάλλον στην Ελλάδα κάθε κόκκινη γραμμή δημοσιογραφικής κριτικής. Με μεγάλο προσωπικό κόστος και επαγγελματικό ρίσκο. Τις επόμενες μέρες βίωσα την απόλυτη σοσιαλμιντιακή αποθέωση. Χιλιάδες σοσιαλμιντιάδες να με αποθεώνουν. Ε, θέλω απλά να σε ενημερώσω ότι οι ίδιοι άνθρωποι, για ασήμαντη αφορμή, ας πούμε επειδή είπα ότι θεωρώ οικογένειά μου μόνο τα δυο μου παιδιά, την ίδια ώρα που έχω, βέβαια, 24ωρες το 24ωρο «κολιτσίδα» μαζί μου τη σκυλίτσα μου που υπεραγαπώ- ε, οι ίδιοι άνθρωποι ρίχνουν κατάρες και ευχές για θάνατο και αρρώστιες. 

Μην ψαρώνεις, λοιπόν, Γιώργο μου με τα σόσιαλ και τους ανθρώπους που υποτίθεται σε στηρίζουν. Δεν στηρίζουν εσένα. Βρήκαν πάτημα, να ξέρεις, για να βγάλουν δικές τους κακίες, μίση και αντιπαλότητες που έτσι κι αλλιώς είχαν μέσα τους για συγκεκριμένους ανθρώπους. 

Και πάμε τώρα σε αυτό που για εμένα ήταν το μεγαλύτερο  φάουλ. Είσαι ο Νταλάρας. Είσαι πραγματικά σπουδαίος. Ίσως, ο σπουδαιότερος. Δεν θα έπρεπε να τους βλέπεις, βρε Γιώργο. Δεν θα έπρεπε καν να ξέρεις ποιος έχει κάνει διαφήμιση με μπιφτέκια και κοτόπουλα, δεν θα έπρεπε να σε ενδιαφέρει ποιος τραγουδάει καλά και ποιος όχι, κι αν ο Σάκης έκανε καλά που τραγούδησε το Άξιον Εστί φάλτσα ή σωστά.  

Μπορεί να το κάνεις από αγάπη. Όμως, βρε Γιώργο, δεν πρόκειται να ανέβουν επίπεδο επειδή εσύ αυτό θεωρείς ότι είναι το σωστό. Μάλλον εσύ πέφτεις κάποια επίπεδα πιο κάτω όταν μπαίνεις σε αυτήν την ονοματολογία που ουδόλως την έχεις ανάγκη. Όταν ασχολείσαι με κάτι πιο μικρό από εσένα, σπάνια το μεγαλώνεις. Το πιθανότερο είναι να μικρύνεις εσύ ο ίδιος

Και στο τέλος τέλος, γιατί ο Ρουβάς θα έπρεπε να γίνει Νταλάρας; Κι αν μια γυναίκα με πλαστικές, κι αν μια νοικοκυρά, ή μια γιαγιά που ανακατεύει την κατσαρόλα με τα μακαρόνια και βράζει και τον κιμά, θέλει και γουστάρει να ακούει Σακη; Στην δημοκρατία δεν πρέπει να υπάρχει κι αυτό; Στη δημοκρατία δεν μπορεί να υπάρχουν κάποιοι, έστω λίγοι, που να γουστάρουν Ρουβά και να σιχαίνονται Νταλάρα; Ή στη δημοκρατία δεν μπορούν να υπαρχουν άνθρωποι, όπως εγώ, που έχω κλάψει με ερμηνία σου και εχω διασκεδάσει απίστευτα και με τραγούδια του Ρουβά; Δεν θα ήταν βαρετή μια τέχνη μόνο με Νταλάρες και όχι και με Ρουβάδες;

Η δημοκρατία οφείλει να δίνει επιλογές. Και η ελευθερία είναι το υπέρτατο αγαθό.  Επιλέγεις υποκειμενικά ό,τι σε κάνει χαρούμενο και ευτυχισμένο.

Ο Γιώργος καλά έκανε και μίλησε. Αυτό αισθάνθηκε, αυτό έκανε. Έχει κάθε δικαίωμα να χειριστεί όπως θέλει τη δημόσια εικόνα του. Ούτε επίσης οι, κατ’ εμέ, αστοχίες των δυο αυτών εβδομάδων θα τον κατεβάσουν από τον θρόνο του σπουδαίου. 

Απλά δε θα μάθουμε ποτέ τις προθέσεις που ο καθένας έχει στο μυαλό του.

Γιατί άλλο είναι να θες να σηκώσεις τον κόσμο λίγο ψηλότερα που έγραψε κι ο Σεφέρης και μελοποίησε ο τεράστιος Θεοδωράκης, κι άλλο είναι να κάνεις κριτική από ζήλεια, κομπλεξισμό και μικροπρέπεια.  

Και επειδή είμαι απόλυτα μα απόλυτα σίγουρος, ότι το έκανες για το πρώτο, σε αδικεί, να υπάρχει έστω και ένας Έλληνας, που μπορεί να σκεφτεί ότι είχες ως κίνητρο το δεύτερο. 

Αυτά Γιώργο, με αγάπη και ειλικρινή απεριόριστη εκτίμηση. 

Και το εννοώ…