Οι ταινίες της εβδομάδας: Φόνισσα, Πεσμένα Φύλλα, Σιωπηλή Οργή και Μαρία Κάλλας

Με αριθμητικά λιγότερες ταινίες και την πρώτη ελληνική υπερπαραγωγή της χρονιάς ξεκινάει αυτή η εβδομάδα. Τα «Πεσμένα Φύλλα» μας ύψωσαν τη διάθεση θυμίζοντας ότι το φθινόπωρο καρδιάς, με λίγο πικρό χιούμορ, θεραπεύεται μονάχα με την πιο ζεστή αγκαλιά.

Φόνισσα

Η ηρωίδα του Παπαδιαμάντη που φέρει την ιδιότητα του τίτλου, εμφανίζεται ξανά στη μεγάλη οθόνη. Με περισσότερο εικαστική προσέγγιση και αισθητή θεατρικότητα, η τέχνη της εικόνας επιφορτίζεται με τη βροντερή δύναμη επαναδομημένης τραγωδίας.

Η καθιερωμένη για την εύπλαστη προσαρμοστικότητα της και την κομψή επιδραστικότητα στα έργα άλλων δημιουργών ενδυματολόγος και σκηνογράφος Εύα Νάθενα αναλαμβάνει να σκηνοθετήσει και να συγγράψει με την Κατερίνα Μπέη το σενάριο του ντεμπούτου της.

Διασκευάζοντας ένα από τα διασημότερα μυθιστορήματα του της ελληνικής βιβλιογραφίας, επαναφέρει τα διλήμματα μιας κοινωνίας εγκλωβισμένης από τις παραδόσεις που ήθελαν πάντα τις γυναίκες σε μειονεκτική θέση.

Σε ένα απομακρυσμένο νησί της Ελλάδας γύρω στο 1900, αντιστεκόμενη στις παγιωμένες πεποιθήσεις της πατριαρχικής κοινωνίας, θα προτιμήσει να στερήσει τη νέα γενιά γυναικών από το αβάστακτο βάρος της προίκας και όλων όσων αυτό συνεπάγεται, στερώντας τους τη ζωή.

Χωρίς κριτική ή συναισθηματική καθοδήγηση του θεατή πάνω στις πράξεις της φόνισσας, τα γεγονότα επιτρέπουν την εκ νέου ανάγνωση της ιστορίας. Εκτός από τις προφανείς αρετές, το κινηματογραφικό δίδυμο από τα «Μαγνητικά πεδία» Αντώνης Τσιοτσιόπουλος και Έλενα Τοπαλίδου επιφορτίζονται τις δυναμικές ενός αντίλογου που αιωρείται σε γήινα και ποιητικά πεδία. Η Χριστίνα Μαξούρη ξεχωρίζει σε έναν σιωπηλό ρόλο που κραυγάζει βοήθεια. Μαρία Πρωτόπαππα και Πηνελόπη Τσιλίκα λειτουργούν ως εξισορροπητικός παράγοντας της εκ προθέσεως θεατρικής κινηματογραφικότητας της Καριοφυλλιάς Καραμπέτη.

Σιωπηλή Οργή

Ο Τζον Γου επιστρέφει στο είδος που αγαπάει, την περιπέτεια. Στη «Σιωπηλή οργή», ένας πατέρας που βλέπει τον γιο του να πεθαίνει εξαιτίας ανταλλαγής πυροβολισμών μεταξύ συμμοριών αποφασίζει να πάρει τον νόμο στα χέρια του. Δυστυχώς, λόγω της κάλυψης του κινηματογραφικού Φεστιβάλ στο Μαρακές, δεν καταφέραμε να δούμε την ταινία. Η διεθνής κριτική πάντως αναφέρεται σε μια καλοκουρδισμένη ταινία είδους με κάποιες εμπνεύσεις από τον Τζον Γου.

Πεσμένα Φύλλα

Ο τελευταίος των ρομαντικών της Φινλανδίας και ο μεγαλύτερος είρωνας του σύγχρονου κινηματογράφου, ο Άκι Καουρισμάκι, στη 14η ταινία του καταπιάνεται με το αγαπημένο του θέμα: αλλόκοτοι άνθρωποι που βρίσκουν στο τέλος της διαδρομής τον τρόπο να εκφραστούν ελεύθερα ο ένας στον άλλο. Εκείνος αλκοολικός μέχρι το κόκκαλο, χάνει τη μία δουλειά μετά την άλλη. Εκείνη φρεσκοαπολυμένη, τρώει ελαφρώς ληγμένα φαγητά και αυτοσερβίρεται στο μοναδικό σετ πιατομαχαιροπήρουνου του σπιτιού. Και οι δύο ψάχνουν αγάπη και αποδοχή χωρίς ριζοσπαστικές αλλαγές. Θα τους ενώσει και θα τους χωρίσει η κινηματογραφική αίθουσα, μόνο και όλο για να μας θυμίσουν ότι οι μεγάλες ταινίες πηγάζουν και τροφοδοτούν τον κινηματογράφο.

Διαβάστε την αναλυτική κριτική μας για την ταινία εδώ.

Παιχνίδια Θανάτου

Ανεύρως αμήχανο, αρκετά κακογραμμένο και κακό φτιαγμένο horror movie, που ούτε τρομάζει, ούτε εξελίσσει το είδος. Ερμηνείες παιδαριώδεις σε προσχηματική ιστορία με ανύπαρκτη πραγματική αγωνία η ταύτιση με τους ήρωες και τη φθήνια να ξεχυλίζει σε αφθονία.

Ταινία τρόμου με τον Έισα Μπάτερφιλντ (“Sex Education”) και την Νατάλια Ντάιερ (“Stranger Things”). Ένα φαινομενικά αθώο παιχνίδι οδηγεί ξαφνικά στον δαιμονισμό ενός μέλους μιας παρέας εφήβων. Οι υπόλοιποι, εάν θέλουν να σώσουν τον φίλο τους, θα πρέπει να πάρουν μέρος σε μια σειρά από διαβολικά παιχνίδια, όπου η ήττα συνεπάγεται με θάνατο.

Callas – Paris, 1958

Ντοκουμέντο καταγραφής εκείνης της συγκλονιστικής συναυλίας της Μαρία Κάλλας στην Όπερα του Παρισιού, με ελάχιστα αποσπάσματα από το παρασκήνιο, επεξεργασμένα, επιχρωματισμένα και ψηφιοποιημένα καταλήγουν στη μεγάλη οθόνη για να αφήσουν την ψευδαίσθηση της εμπειρίας που κανείς μας δεν έζησε εκείνη τη βραδιά. Στην επετειακή προβολή για τα 100 χρόνια από τη γέννηση της ανεπανάληπτης σοπράνο, βλέπουμε όσα είχε καταγράψει η κάμερα στις 19 Δεκεμβρίου 1958. Περιλαμβάνονται οι άριες της Κάλλας από τη «Νόρμα», τον «Τροβατόρε», τον «Κουρέα της Σεβίλλης» και ολόκληρη η δεύτερη πράξη από την «Τόσκα». Οι προβολές θα γίνουν αποκλειστικά στα Village στις 2 και 3 Δεκεμβρίου.