Βερολίνο: Η Berlinale ανοίγει με ένα σκοτεινό κεφάλαιο για την Ιρλανδία χάρη στους Mielants και Murphy

Η Berlinale άνοιξε την 74η διοργάνωση της βυθίζοντας σε ένα σκοτεινό κεφάλαιο του πρόσφατου παρελθόντος της Ιρλανδίας με την ταινία του Βέλγου Tim Mielants “Small Things Like These“, με πρωταγωνιστή τον Cillian Murphy, μια ιστορία για ένα συλλογικό τραύμα σε μια κοινωνία δυσλειτουργικών χριστιανών.

Σε μια συνέντευξη Τύπου, ο Μέρφι αναφέρθηκε σε αυτό το «συλλογικό τραύμα», ειδικά για ανθρώπους μιας ορισμένης ηλικίας, που οδήγησε στην ύπαρξη των λεγόμενων πλυντηρίων της Ιρλανδής Μαγδαληνής, φρικτών ασύλων που διοικούνται από καθολικά ιδρύματα από τη δεκαετία του 1820 έως το 1996, υποτίθεται ότι θα μεταρρυθμίσει τα «χαμένα κορίτσια».

Ο ηθοποιός πρόσθεσε ότι οι γενιές που υπέστησαν την κατάχρηση αυτών των θεσμών «ακόμα το επεξεργάζονται» και ήταν πεπεισμένος ότι η τέχνη μπορεί να είναι πραγματικά χρήσιμη για αυτή την πληγή, όπως ήταν το ομώνυμο βιβλίο της Claire Keegan, μια μεγάλη επιτυχία του πωλήσεις, υπενθύμισε, στις οποίες βασίζεται η ταινία.

Πρόσθεσε ότι η ειρωνεία του βιβλίου είναι ότι πρόκειται για «έναν Χριστιανό που προσπαθεί να κάνει μια χριστιανική πράξη σε μια δυσλειτουργική χριστιανική κοινωνία» και «εγείρει πολλά ερωτήματα σχετικά με τη συνενοχή, τη σιωπή και την ντροπή».

Σύμφωνα με τον Μέρφι, δεν είναι καθήκον της τέχνης να απαντά σε αυτά τα ερωτήματα, αλλά μάλλον να τα προκαλεί, αλλά «ίσως είναι πιο εύκολο να αφομοιωθεί παρά μια ακαδημαϊκή ή κυβερνητική έκθεση», πρόσθεσε.

Η ταινία, στην οποία συμπρωταγωνιστούν οι Eileen Walsh, Michelle Fairley και Emily Watson, διαδραματίζεται σε μια μικρή πόλη στο Wexford της Ιρλανδίας, το 1985, λίγο πριν τα Χριστούγεννα.

Ο Bill Furlong, τον οποίο υποδύεται ο Murphy, εργάζεται ως έμπορος άνθρακα για να συντηρήσει τη γυναίκα του και τις πέντε κόρες του.

Καθώς παραδίδει κάρβουνο στο τοπικό μοναστήρι, ένα πρωί νωρίς κάνει μια ανακάλυψη που τον αναγκάζει να αντιμετωπίσει το παρελθόν του, αλλά και να πάρει μια απρογραμμάτιστη απόφαση που τον φέρνει αντιμέτωπο στο παρόν με μια κοινότητα που ελέγχεται πλήρως από την Εκκλησία.

Σύμφωνα με τον Mielants, είναι μια «πολύ προσωπική» ιστορία για τον «πόνο και τη δομή του πόνου της θλίψης», κάτι που για τον σκηνοθέτη ήταν πάντα η κινητήρια δύναμη της ταινίας.

Αναφέρθηκε σε ένα δικό του «τραυματικό γεγονός» που του επέτρεψε επίσης να περάσει από όλα αυτά τα διαφορετικά στάδια θλίψης μαζί με τον Μέρφι και να προσπαθήσει να φτάσει στο βάθος του, οπότε ήταν σαν «ένα προσωπικό ταξίδι» που έκανε με όλο τον κόσμο γύρω του.

Η Watson, η οποία υποδύεται μια από τις μοναχές του μοναστηριού, δήλωσε από την πλευρά της όταν αναφερόταν σε μια συγκεκριμένη στιγμή της ταινίας ότι όταν διάβασε το σενάριο ήξερε ότι θα ήταν «μια από τις σπουδαίες μέρες» της ζωής της που θα περάσει εκείνη τη μέρα ως ηθοποιός, ερμηνεύοντας αυτή τη σκηνή με τον Μέρφι, η οποία δείχνει «ό,τι χειρότερο μπορεί να είναι η ανθρωπότητα».

Η Walsh εξήγησε ότι στον ρόλο της ως γυναίκα του Furlong ένιωθε σαν τη μητέρα του, επειδή είναι η μικρότερη από τις πέντε αδερφές της, μεγάλωσε σε ένα σπίτι πολύ παρόμοιο με αυτό στα γυρίσματα και ο πατέρας της ήταν επίσης έμπορος άνθρακα.

Για την ηθοποιό, η οικογένεια της ταινίας είναι τόσο αντιπροσωπευτική του έθνους της Ιρλανδίας και «αυτού του βάρους, αυτής της ντροπής, αυτής της ενοχής και αυτού του ελέγχου».

Ο Μέρφι δεν βλέπει τον χαρακτήρα του ως ήρωα, επειδή τίποτα δεν είναι αποφασισμένο ή προγραμματισμένο, «όλα συμβαίνουν τυχαία και είναι μια σύγκρουση του καταπιεσμένου πόνου του και των πραγμάτων που συμβαίνουν στον γάμο του και των πραγμάτων που συμβαίνουν σε αυτόν κοινότητα”.

Από την πλευρά του, ο Ματ Ντέιμον, ένας από τους παραγωγούς της ταινίας, δήλωσε ότι ένα από τα πράγματα που τον τράβηξαν στο έργο ήταν «αυτοί οι σπουδαίοι καλλιτέχνες που αντιμετωπίζουν αυτό το τραύμα».

Αυτή για το Mielants είναι η πρώτη από τις είκοσι ταινίες που φιλοδοξούν τους Bears για τις οποίες θα πρέπει να αποφασίσει η διεθνής κριτική επιτροπή υπό την προεδρία της Μεξικανο-Κενυάτισας ηθοποιού, σκηνοθέτη, παραγωγού και συγγραφέα Lupita Nyong’o.

Η δεύτερη μέρα της Μπερλινάλε θα ξεκινήσει με την ταινία «Keyke mahboobe man» («Το αγαπημένο μου κέικ»), των Ιρανών κινηματογραφιστών Maryam Moghaddam και Behtash Sanaeeha, στους οποίους οι αρχές της Τεχεράνης επέβαλαν περιορισμούς στα ταξίδια στο Βερολίνο.

Η Παρασκευή θα περιλαμβάνει επίσης την προβολή των διεκδικητών του Bear «A Different Man», του Αμερικανού Aaron Schimberg, και «La Cocina», του Μεξικανού Alonso Ruizpalacios.

Πηγή: EFE

Μετάφραση: Αθανάσιος Ρούντος